bir arkadaş ortamında belki bir otobüs durağında düğünde, kına gecesinde bilmem nerde görmüştürsün. gözlerin bir daha ki sefere o'nu arar sorarsın? 'gelecek mi' bekleyişlerin o'nun için içindir o'nu görünce kalp hızlı atmaya başlar. heyecanlanır laflar dolanır utanırsın ayağın yerden kesilir sevinirsin.
bir kaç zaman sonra her şey relax durumu o senin sevgilin bir zaman sonra arkadaşın olmuştur. bazen hiç bir şairin dilinden dökülmeyecek mısralar bazen en sinir durumun da babasından bile duymadığı küfürü bir başkana sen ediyorsundur bazen seviyor bazen mesaj atmıyor bazen deli gibi özlüyorsundur duygular karışmıştır..
yavaş yavaş saçmalamaya başlar sevgi-sen-sevgili eski kıpırtı yoktur heyacan bitmiştir. koluna girdiğinde bir erkek arkadaşından farksızdır sadece yürürsün yürürken düşünür düşünürken konuşmaz konuşmadığın dakikalar da uzaklara gidersin. acaba sevmiyormuyum? belki de hiç başlamamız lazım dı? beni haketmiyor? ben neyim ya? neden üzdüm? yoo hayır hayır bu noktaya o getirdi? yapmamamısı lazım dı o hareketi?
benim soramadığım sizin aklınızdan geçenler işte. böyle olup biterken birden iyicene soğuma, üşüme, titreme bitip giden sıcaklık yok olan sevgi-sevgili.
ama sendin yüreği kıpır kıpır eden heyecanlanan sevinen şiir yazan. şimdi sensin arada bir akla gelen sonra çıkıp giden...
zamanın o nefret edilen misyonunu her şekilde tamamladığını acı bir şekilde bize göstermesidir.. hiç bitmesin, hiç gitmesin, yok olmasın feryatları arasında "seni asla unutmayacağım!" yalanının kişiyi göt etmesidir.. bir nevi zamanın kazanması her daim.. yenilenin, kaybedenin güzel anlar, mutlu sözler, bakışlar, masumluk, uykusuz geceler olması.. acımasızlığın kazanması..
usul usul kendi içinde kendini yok etmesi zamanın.. yeni heyecanlar ile geçmişi rafa kaldırmak..
ve olması gereken bir zamanlar hiç olmasını istemesede insan.. önüne geçemiyoruz bunun, durduramıyoruz hiçbir şeyi.. zaman su misali akıyor.. biz kendimizi bir film karesinde görüyoruz.. etrafımızda her şey var, dünya dönüyor ve kaybeden hep biz insanlar oluyor.. birileri bizim geçmiş zamanımızdan yokolurken biz de bir başkalarının geçmişinden yokoluyoruz..
hepimizin kaybettiğini bilmek ise zamanın bu acımasızlığını sonsuza kadar devam ettirmesi gerektiği cesaretini kendine veriyor..
