tanım: zamanın acıları dindiren ilaç olarak görülmesidir.
yıkılınca herşey
gözyaşlarıyla sözcükleri karıştırıp
çamur yapıyor insan
sıvamak için boşlukları
zaman restore ediyor yıkılmışları
ve bakıyorsun ilk hali kadar güzel olmasa da
son halinden güzel olmuş hayat...
kendimizi de, herkesi de kandırma sözü. ama zaman ona da çare. gerçek oluyor görüyorsun bir zaman sonra. en büyük ve en etkileyici yan etkisi büyümek sanırım ve değişmek. *
gerçekte hiçbirşeyi unutturmayan, sadece dindiren bir şey zaman. biri size böyle söylediğinde, s.ktir git lan dersiniz içinizden ama hakikaten bir zaman sonra sözü geçen zamanın herşeyin ilaç olduğunu görürsünüz. insan bunu duyduğunda, sanki başka çaresi yok, yapacak başka hiçbirşeyi yok gibi hisseder ve o ne iğrenç bir duygudur ama, iyi gelen bir önerme sözü yine de bir avuntu işte. bu ilacın prospektüs ü olmadığı gibi yan etkisi de yoktur ayrıca, belkide vardır. kime göre neye göre kavramı burada geçerli oluyor işte.
(bkz: olmaz ilaç sine i sad pareme, çare bulunmaz bilirim yareme) *
inanmasi en kolay teselli, her durumda soylenmesi en kolay cumle. basina ne gelirse gelsin, gecen gunler hep bir degisiklik katacagindan o ruhsuz hayata, er gec yenileri eskilerinin hatiralarini silmeye baslayacaktir. er gec, en unutulmaz sanilan sey bile acisini yitirir, geriye sadece bir kac ufak kirinti birakir, asla silinmemek uzere. yine de zamanin care olamayacagi tek ilac, olum olsa gerek.
doğrudur, zaman unutturmaz belki ama yaraların daha az acımasını sağlar. bu açıdan rüzgar gibi geçti'deki scarlet'in "bunu yarın düşünürüm" politikasını uygulamak gayet mantıklıdır. işe yaramaktadır bu, olay anında cinnet geçirtecek olaylar 24 saat geçmeden önemsiz hale gelebilir. en iyisi dumanı üstünde olayları hafızaya almak ama dosyayı açmamaktır.
doğru bir önerme fakat karar verilemeyen taraf bunun iyi mi yoksa kötü mü olduğudur. şöyle ki zaman herşeyin ilacıdır demek insan zamanla herşeye alışır demek. önemli olan konu da bu. herşeye alışmak o kadar iyi mi? çünkü zamanla insan herşeye alıştıkça herşey doğal gelmeye başlayacak ve farkındalığımız,farkındalıklarımız azalacak. oysa dünyayı bir bebeğin gözlerinden görmek ve herşeye şaşkın bir bilinçle bakmak daha iyi değil mi?
