bilgisayarımı kurcalarken bir fotoğrafa denk geldim geçen gün. 3 sene önce çekilmiş eski olması gereken, bilgisayarın ücra köşesinde unutulmuş bir fotoğraf o zaman farkettimi bende o resim gibi 3 yıl saklanmıştım, kaçmıştım hayattan ve hiçbir şey değişmemişti. hala 24 saat boyunca telefonuma gelen tek mesaj turkcell'dendi, hala hastalandığımda yanımda kimse yoktu ve hala yanlızdım. bir şeyler yapmam lazım dedim ama üç yıldır şu lanet hayatımı düzeltmek için hep aynı şeyi söylemiştim. evet bu üç yıl içinde çok kitap okumuştum, kariyerimi geliştirmiştim ama hala saklanıyordum o fotoğraf gibi. insan farkedemiyor mutluyken, düşenemiyor belkide bu kadar çok. nasılsa hayat geçiyor bir şekilde mutluyken. bende 3 yıl önce mutluydum ve geçiyordu hayatım deliler gibi eğlenerek. ama ben artık farklıydım, dönemezdim o renkli ve mutlu insancıkların arasına. onlardan daha çok vakit harcamıştım düşünmeye ve daha iyi biliyordum artık yaşamayı. ama insanın dostları yanında değilse cennet onun neyine, hayatı daha iyi bilse ne olur yaşamayı! keşke dedim dönsem 3 yıl önceye bilmesem neden? niçin? ve nasıl? yaşadığımı. ama ''ben hiç keşke demeyi sevmem hep neden olmasın derim'' diyordu filozof. hadi len ordan yalancı filozof, keşke diyebilmek için tüm dediklerini ve tüm okuduklarımı unutmaya hazırım. yeter ki 3 sene önceye geri döneyim ama zaman geçti ben hep aynı kaldım ve aynı kalacağım.
karakteri yerine oturmuş insan söylemidir. zaman geçer fiziki görüntümüz değişir ama önemli olan karakterimiz kişliğimiz hayata karşı duruşumuz değişmesin önemli olan budur eğer bu oturmuşsa bir insanda keşkelere yer yoktur zaten lugatında...
