bu gece kendisinin ve izinden gittiklerinin "hepimizin yerine balkondan düşenin" kabullenemedikleriyle yaşamanın vicdan azabı olarak karşımıza dikilmiştir. yerin dibine geçmeliyiz hep birlikte.
intihar mektubunun altına not düşmüş:
"bunu külde yayınlarsanız sevinirim"
nasıl sevineceksem?
(bu da hala yaşamak istediğimi mi gösteriyor nedir?)"
...............
"ve ben kuzuların büyümesini kabul edemeden
kuzuları büyümeyen ülkeler hayal ederim
ve bunu gizlerim.
gizlenmiş hayallerimde rüzgarlar seyreder,
ülkeler beslerim."
"gitme!
gitmek bu mevsimde erken ölmektir
ve hala göçmenken kuşlar, bana düşen
beklemektir!
beklemektir!"
"oysa yaşamak beyhude yolculuktur.
anladım ki, bir çocuk ağladıkça çocuktur."
"yolculuğa çıkmışlar için hem limansa şiir,
hem de gemi...
o gemiyi en son şair terk etmeli..."
Varlığını tesadüfler sonucu keşfettiğim, bu geç keşif için de kendime hayli kızıp üzüldüğüm, yaşıtım şair ve akademisyen...2002 yılında henüz 27 yaşında aramızdan ayrılmayı tercih eden, "karşıdan karşıya geçerken eli bırakılan çocuklardık.sonra hangi tarafa geçsek karşıda kaldık!" dizeleriyle içinizde,taa derinlerde bir yerlere dokunan, Anadolu Üniversitesi Hukuk Fakültesi öğretim üyesi...
"daha ne kadar dayanabilirdim, herkesin bir başkasının acısı pahasına mutlu olduğu yaşama?.." diye sormuştunuz hocam...acılar pahasına mutlu olmayı hayat felsefesi edinmiş milyonlarca insana karşı, don kişot misali..
Yakın zamanlarda bir hocamızın yaşasaydı türkiyenin en iyi ceza hukukçularından olurdu demesi üzerine araştırdığım sonrasında keşke yaşasaymış da böyle bir hocaya sahip olsaymışım dediğim şair ve hukukçudur.
Şimdi Meral Hocanın güldüğü zaman bile yüzünde azalmayan hüznü daha iyi anlayabiliyorum.
13 eylül 2002 tarihinde eshisehir'de mektubuna; "daha ne kadar dayanabilirdim, herkesin bir başkasının acısı pahasına mutlu olduğu yaşama?" sözünü yazarak hayatına ve yazısına son noktayı koyan, 1999 yasar nabi nayir gençlik ödülü ve arkadas z. özger siir ödülü 2000 jüri özel ödülünü kendisiyle beraber götüren şair, dostum...
seyyidhan kömürcü nün kendisi için yazdığı nefis bir şiir de bulunur. dergiler arasından çıkarılabilinirse paylaşılacaktır. ayrıca nette zafer ekin için bir web sitesi açılmış olmalı. ama hala döküman toplamaktalar. elinde dökümanı olan arkadaşlar varsa paylaşmaları onları sevindirir. adres yok aramaya inanın. *
aslında bütün mesele neydi?
hani, hayatın neresinden dönülse kardır dizesi var ya nilgün;ün, canım benim, ben yaşamın neresinden döneceğimi çoktan belirlemiştim. nilgün marmara nın 29 yaşında, s. plath in şubat ayında intihar etmesi, benim de 29. yaşımın 29 şubatında intihar etmemi gerektirmezdi. ama madem ki yaşamda kalmaya kendimi ikna edemiyordum, o zaman bir tarih belirlemeliydim ve 29. yaşımın 29 şubatını seçtim. bu yüzden şubatta saklambaça bir yığın başka sırla birlikte intihar edeceğim tarihi de gizlemiştim. ne var ki, kitabımı bir türlü bastıramadım (o kitabı görmeden ölmek bana nasıl acı veriyor bilemezsiniz). ama şimdi.yaşamımın bu ayrım noktasında hiçbir yerde huzur bulamadığıma göre bu tarihi bekleyecek gücüm de kalmadı. hem zebercet de belirlediği tarihten önce intihar etmemiş miydi? (kimbilir belki kendimle barışabilseydim...)
yerleşik yabancıydım her yere metin abi... sen yanarak öldün ve ben ne yangınlar geçirdim sana ulaşabilmek için.
daha ne kadar dayanabilirdim, herkesin bir başkasının acısı pahasına mutlu olduğu yaşama?
tüm arkadaşlarımı ve sevgilim meral i çok seviyorum.
beni affedin
bu son mektubudur. yanıltmıyorsa hafızam üniversitedeki odasında kendini asmıştır.
anadolu üniversitesinde öğretim üyesiyken şubatta saklambaç adlı kitabının basımını dahi görmeden aramızdan ayrılmıştır. nilgün marmara nın yolundan gitmiştir. yusuf atılgan sevdiği anlaşılır.
"kendi kendine dengbejdir ölüm"
böyle demiştir seyyidhan kömürcü zafer ekin için.
