-sevimli, sempatik, zeki, esprili vs. bir ton inandırıcılığı olmayan sıfatla başlar.
-ikinci cümlede "seninle lise 2'de tanışmıştık." kalıbı olmazsa olmazdır.
gelişme bölümündeki diğer cümleler ise aşağı yukarı şöyledir.
--spoiler--
ilk tanıştığımızda "bu çocuktan arkadaş olmaz" demiştim ve yıllar beni yanıltmadı. seninle gerçek birer dost olduk.
o kadar komik anılarımız oldu ki seninle buraya yazmaya kalksam sayfa biter. (burada :d ya da xd gibi smiley'ler kullanılır) ama ben yine de anlatayım birisini.
hatırlıyor musun lise 3'de mc donald's'da nasıl da sosları karıştırıp o iğrenç şeyi içmiştik. (burda da gülüşmeler var ama ehikiki vb şeklinde) ama yanımda sen varken o karışımın tadı bile güzel geliyordu.
--spoiler--
ve sonuç bölümü:
--spoiler--
istediğin üniversiteye gidersin inş. (inş ne aq, adamakıllı yazsana) mutluluk yakanı bırakmasın hiçbir zaman. sana veda etmiyorum zaten biz hiç ayrılmıycaz*
ki. hep birlikte olmak dileğiyle dostum.
--spoiler--
ortalama herkese 30-35 kişi yıllık yazar lisede.
ve şimdi ben bu samimiyetsizlere sormak isterim.
1- o yazının başında kullandığın sıfatlarda ne kadar samimisin?
2- bir insanın 35 tane can dostu(!) olması gerçekten mümkün müdür?
3- o mc donalds'daki saçma sapan anılarınızı 80 darbesi sonrası apolitikleşen her 5 türk gencinden 3'ü yaptı. hakikaten komik mi bunlar?
4- bir bak bakayım etrafına, o hiç ayrılmayacağını iddia ettiğin 35 can dostun şimdi neredeler?
ulan insan yıllığına baktığında lise arkadaşlarını tebessümle anmak ister. aradan 1 yıldan fazla geçmiş, şu yıllığı elime her aldığımda iğreniyorum.
