ben 17 ağustos depreminde ablalarımı ve 1 yaşındaki kuzenimi kaybettim. şuana kadar geçen yıllar beni onları unutmamı engelleyemedi ama hep geçti yıllar. hep geçmişte kaldı. kardeşimin o gülen yüzü, lise arkadaşımın ölümü hepsi. hepsi. sarhoşum daha fazla konuşamıyorum kusura bakmayın olur mu iyi insanlar? şu hayatta hep diledikleriniz, emek harcadıklarınız şeyler olsun.
ama şunu bilin sözlük formatına uymuyorum ama onlar hep size gülümsüyor ve ellerinizden tutup sizin bir şeyi başarmak için çabaladığınız bir şeye sizinle beraber gülümseyerek gidiyorlar. ellerinizi sıkı sıkı tutuyorlar ve allah'a sizin için iyi bir yere gelmeniz için dua ediyorlar. sizin üzüntülü halinize dayanamıyorlar. size aslında sımsıkı sarılıyorlar ve işte bu benim arkadaşım, bu benim oğlum, evladım diyorlar.
o insanlar size öyle bir gülümsesin ki bu lanet olasıca çıkar peşinde olan hayatta içiniz kıpır kıpır olsun. size öyle içten bi gülümseme atsınlar ki hiç bir şeyden korkmayın bu hayatta. ne düzenbazlardan ne de mafyayım diye geçinen o alçak insanlardan. içiniz hep çocuk gibi saf olsun.
size en yakın arkadaşınız, küçük bir çocuk ya da ailenizden biri öyle içten bi gülümsesin ki size. azim yapıp her işin üstesinden gelin. herkese kim olduğunuzu gösterin.
