şimdiki adı aşk olan ama bir boka benzemeyen, yapış yapış ilişkiler ile karıştırılmaması gereken bir sevdanın, insanı kemir kemir bitiren, yaşama sevinci elinden alan, doğduğu güne pişman ettiren sonucu.
40 yaşına gelip 15 sene önce ayrı düştüğün bir an olsun aklından çıkaramadığın, o kadar zaman zarfı boyunca onu düşünmeden bir gününün geçmediği, hayatında en değer verdiğin şey olan kadının, başkası ve çocukları ile mutlu mesut hayatına devam ettiğini bilmek, intihar etmenin en uzun yoludur.
en kötüsü ise seni düşünüp düşünmediğini bilememek, aklına bile gelmediğini anlayamamaktır. iz bırakıp bırakmadığından bi haber yaşamak zorun da ötesinde, olmaz olası bir olaydır.
Ne yapacaktı sorusunu akıla getirir. Bir öncekinden kalan için şimdikine uzak mı duracaktı. Eski eskidir. Suan yanında olan ise senindir. Biri varken başka birini istemek serefsizliktir.
Evlendi barklandı , Allah bağışlasın bir çocuğu da var. Hep mutlu olsun inşallah. Ama zor geliyor , uzun zaman geçti yine de iç sızlatıyor. 2 numaralı entry.de arkadaşım çok güzel söylemiş. Sevdiğini alamadıysan , aldığını seveceksin.
bir zamanlar duyduğunuz aşka ve sevgiye olan inancınızı azaltır.
ancak '' sevdiğini alamadıysan, aldığını seveceksin'' sözüne katılmıyorum, biraz mide bulandırıcı. mecburiyette doğan bir sevgi, zorla bir insanı sevmek ve sevdirmek, insanın içinde sevdiği ile ilgili ukte her zaman kalır, bir insanı zorlayarak seviyorsanız asla gerçek değeri veremezsiniz.
Benim beş altı yıl önceden sevdiğim bi kız vardı. Ama bir türlü açılıp ona çıkma teklifi edememiştim.
Sonrasında okulun bitmesine bir gün kala mesajlaşırken meğersem oda benden hoşlanıyormuş ve bana çıkma teklifi etmişti anında kabul etmiştim. Sonrasında sabahlara kadar oturup eğlenmiştik. Ama yazın anneannemi ziyarete rusyaya gitmemiz gerekti ve aramızı baya açtı.
Faceten falan birşekilde iletişim kurduk ama bu bize yetmiyordu ve sonunda beni sevmeye çalıştığını ama düşündüğü gibi biri olmadığı arkadaş kalmak istediğini söyleyen bir mesaj geldi. O yaz gece gündüz uyumuştum acımı saklamaya çalışmıştım.
2yıla yakın bir süre kırgın bi kalple dolaşmıştım ama en azından şu anda mutlu diye diye kendimi teselli etmiştim.
2. yılın sonundada belki bi şans daha verir belki bir daha deneriz diye bu sefer ben teklif etmiştim ama bana en yakın arkadaşlarımdan biriyle çıkmaya başladıklarını benimlede artık bişey hissetmediğini söylemişti.
4 ay bide ondan yıkılmıştım. Ama bu sefer çabuk toparlanıp en azından şu halinle mutlumusun diye sormuştum oda hiç olmadığım kadar diğince, tamam dedim.
Umarım mutlu bir hayat sürersiniz diyip o sayfayı kapatmıştım.
Yani kısacası berbat bir duygu, gerçek acı hissetmek istemeyenler aşık olmasın derim.
Yaptığın onca hatalar aklına gelir hep, hayata küsersin, ondan benim neyim eksik diye düşünürsün bir ara ama sonuç bulamazsın. Okyanusun en dibinde gibi hissedersin kendini karanlık hiçkimsenin olmadığı yalnız başına ne yapacağını bilmezsin. Mutlu olmak için yukarı çıkmaya çalışsan önünü göremezsin o karanlıkta nereye gittiğiin hiç beli değildir kayabolur gidersin böylece okyanusun en dibinde kaybolursun hayattan.
