tam bir keder cümbüşü. unutmak, unutulmak... yorgun bir evden yorgunlukla ayrılmak. kimimiz yeni bir sayfa, kimimiz için defterin sonu... bir veda havası işte. insanın söyleyecek onlarca şeyi varken, tonlarca söylenmemeiş sözleri hala dudaklardan süzüleceği günü beklerken, çocukluk arkadaşlarını, ilk aşkını, komşu teyzeleri, bakkal erdem' i, hatta her gün gelen dilenciyi bile geride bırakıp gitmek...
aslında temelli taşınmadım ama son birkaç yıldır sürekli başka şehirlerdeyim okul dolayısıyla. yine de artık mahallede misfair gözüyle karşılanıyorum, üniversitede zaten misafirim. yine de temelli taşınmak kadar kötü değil elbet. yeni başlangıçları sevmiyorum, yok mu bunun bir çıkış yolu sözlük?
Koyar insana hemde çok pis koyar. Yıllarınızı Vermişsinizdir o Eve ama gün gelir gitmek zorunda kalırsınız. Yıllar sonra geri geldiğinizde orada yine sizi bekleyen biri var gibi hissedersiniz ama yoktur. Orası çoktan satılmıştır ve başkası oturuyordur.. Hayallerinizin üstüne Oturuyorlardır ama Kimse bilmiyordur bunu.
herhangi bir nedenden dolayı çocukluğunuzun geçtiği evden taşınmak. arkadaşlarınızdan, bakkalınızdan * , alıştığınız ezberlediğiniz mahallenizden ayrılmak.. bir de biz kuzenlerle yakın oturuyorduk her hafta illaki görüşüyorduk. kötü oldu taşınmamız. ondan sonra 2 kere daha taşındık ve şimdi yine taşınıcaz. ben bebekkende taşınmışız 2-3 kere ... sanırım 6 oldu. *
bütün eşyalar çıkarılmıştır ve ev bomboş kalakalmıştır. sizde o sırada tek tek her odaya girip o ana kadar yaşadıklarınızı hatırlarsınız, belki duygulanırsınız yada bir takım kıpraşmalar olur işte.tuvaletin bu kıpraşmaların yaşandığı odalar kategorisine girme ihtimali tartışılabilir tabiki.tanıma gelince insanın yıllardır tanıdığı birisinden kopmasıyla eş değer olan nahoş olay.
son kez bakıldığında tüm anılar film şeridi gibi insanın önüne gelir. daha acısı ayrılığın ilk anında hissetmiyorsun bir şey yeni eve yerleştikten sonra ortaya çıkıyor.sanki başkasının evinde misafir hissi veriyor insana bir gün tekrar dönecekmiş gibi oluyor.
