Bu gecedir.
Gökyüzü yine takmış takıştırmış, baktırıyor kendine.
Yıldızlar bana her seferinde; bazı insanları uzaktan sevmenin daha iyi olduğu gerçeğini hatırlatıyor. Hani uzatsan elini dokunacakmışsın gibi yakın ama çok uzak, dokunmak imkansız.
Böyle gecelerde gökyüzüne baktıkça, isteyip de ulaşamadığım kim varsa onları görüyor gibi oluyorum.
Sonra başlıyorum mırıldanmaya;
Seni uzaktan sevmek,
aşkların en güzeli.
Alıştım yokluğuna,
gel desen gelemem ki...
Bu başlıga bu kadar az entry gırılmıs olmasına sasırtan van gogh un en sevdıgım 2 eserınden bırı olan tablonun adıdır. yakın zamanda canlı olarak görup ıncelemek dılegıyle olandır.
ankara'da hiç görülemeyen gece. heidi ile peter'in dağların yamaçlarına uzanıp da seyrettiği yıldızlı geceler gibi geceleri hiç yaşayamayacak ya bu şehir, ona üzülüyorum.
