Ben yakılmak istediğimi söylüyorum. Bunun sebebi var zaten mecbur olacaklar ileride bunu yapmaya. Mezarlıklar adam almıyor artık. Geçen gün benim yengem öldü. Ölüsünü ağabeyimin yanına gömdüler, üstüne gömdüler yani. Fakat yol diye bir şey yok, yollara bile gömmüşler ve üstüne basıyorsun yüreğin titriyor.
Ölüye saygı nerede, çöplük gibi, bakımsız Karacaahmet’tin o bölümleri. Şey yaptırdık, adamlara para veriyoruz, temizlesinler bilmem ne diye, yok olmuyor, olmuyor ve oraya gittiğim zaman ben her zaman zor buluyorum yolu. Şey yok, saygılı yerler değil maalesef, yakışmıyor bize, bu kadar bakımsız, bu kadar çöplük gibi tinerci çocukların dolaştığı bakımsız, tehlikeli yerler çoğunlukla.
Belirli yerleri bazen bakımlı oluyor. Beni rahatsız eden Bugün gazetesinde çıkan bir yazı, bunu söyleyen kişiye söylenecek çok laf var ama galiba en hafifi bunların çok ayıp ediyorlar, ayıp. Kültürü alıyor, buna günah diyen insanlar, eskiden ışığa günah diyorlardı kullandılar, camileri hep elektrik donattılar değil mi? Kandillerle aydınlanmıyor.
Bisiklete günah diyorlardı alıştılar, araba Gavur icadıydı alıştılar hepsine. Sen Batıya bu kadar yönelmek için bu kadar çırpınıyorken batının getirdiği bu âdeti de yaşayanlara yer açılması amacı ile adapte etmemiz lazım. Zaten ileride mecbur olacaklar. Olmamalarına imkân yok. Bakın Turgutreis’te şuanda meydan olan yer eskiden mezarlıkmış. Turgutreis meydanı yaptılar, döşediler, park yaptılar. Değişecek bunların hepsi.
Şu dünyada öldükten sonra yer işgal etmek istemiyorum. insanların mezar bakımsız, mezarın üstüne insanlar çıkmış, mezar üstünde köpekler pislemiş doğal olarak. Mezarın üstüne onun sevdiği meyve ağacını dikmiştim çıkmışlar, taşı oymuşlar, taşı devirmişler. Su kesilir sulayamazsınız, çiçekler kurur.
Turgutreis’teki mezarlıkta Şükran için çektiğim sıkıntıyı anlatamam. Bir defa her zaman bakamıyorum. Yazları gidip geldikçe bakabiliyorum onun dışında belediyenin böyle bir hizmeti yok Türkiye’de. Yani orada eşi, dostu, akrabası olanlardan bir şey alabilirler. Her şeyden vergi alıyorlar. Bundan da alıyorlar aslında ama, çok bakımsız. Turgutreis’teki mezarlık Karacaahmet’tekine kıyasla çok daha iyi, ferah bir yer.
Ama Karacaahmet yatacak yer değil. Ben hiç kimseyi sıkıntıda bırakmak istemiyorum. Ben çünkü gidiyorum Şükran’ın mezarındaki çiçekleri ölmüş görüyorum onları da. Halbuki Şükran o çiçeklerle yaşıyor benim için, çiçeği çok sevdi için. Su kesiliyor, su yok.
Biz de yalnız köpekleri yakıyorlar, köpeklerin yakıldığı yerde yapılabilir. Biraz külüm karışırsa önemli değil.”
Dinsiz olduğu için değil efendim, mezarlıklarda yer kalmayacağından korktuğu için istemiş. Haberi iyi okuyun. Lakin Tahminimce kendisine yer temininde sıkıntı yaşanmaz. Hemde Rahmetli eşi şükran güngör beyefendinin yanıbaşından en güzel yer ayrılır. Size yer mi yok değerli hanımefendi ablacığım? Yer bulunur lütfen bu kadar kırılgan ve naif olmayınız. Kendisi gerçek bir sanatçıdır. Her zaman taktir etmişimdir. Tevazu göstermiş lakin En iyi yeri hakeder. Ama Sanatçı ruhu işte, hassas..
Edit: merhumeye allahtan rahmet, kederli ailesine ve sevenlerine sabır ve başsağlığı dileriz. Zira yeri doldurulamayacak kıymetli gerçek bir sanatçıyı kaybettik.
Edit: namazı kılındı. Galiba aşiyan mezarlığına (bu pazartesi 18.11.2019) defnedildi..
Valla ben bunu anlamıyorum arkadaşlar, yakılarak kül olmak neden bize aykırı? Mesela bende bunu istiyorum küllerim dünyanın dört bir yerine savrulsun ben her yerde var olayım.
En mantıklı olandır. Artık ölülerin bir işe yaramamalarına rağmen bir sürü alan kaplamaları saçma. 21. yüzyılda hala dine filan inanıp benim alanımı kimsenin gasp etmeye hakkı yok.
Inanci varsa allah rahmet eylesin. Gidenleri güzel duygularla yad etmek gerekir. Bu konuda ki fikirlerimize gelirsek, bir insan kırk yılda yok oluyor diye biliyorum. O yüzden mezar üstüne mezar yapmak da bir mahsur yok. Eşinin mezarının çiçekleri soluyor mud filan. Gideceksin, dolanacaksın, ölümü hatırlayacaksın, dua edeceksin, konuşacaksın , bunlar hep ibrettir. Ve ziyaret eden kişi için de bir terapidir. Güzel duygular , yaşanılanlar hatırlanır, mezarlıklar insanı kendine getirir. Dünyevi hırslar bir anda soner ordan geçerken. Kabir azabına gelince mezara girsen de girmesen de dunya da ki halin neyse ona gore mükafat göreceksin zaten. Biri de demiş küllerim her tarafa yayılsin biz senin külünü görmek istemiyoruz belki. Insan nasil yaşarsa öyle olur , nasıl ölürse öyle hasrolur.
Toprağa karışmak, gökyüzüne savrulmak, denizin sırtında uzaklara gitmek...
kim bilir nasıl anlamlar yükledi bu olaya, ne anlamı vardı onun için Yakılma merasiminin.
ilk insan Adem'in oğlu kabil habil'i öldürünce cesedin başına diz çöküp saatlerce bekler.
Bir anlık öfke ile öldürdü kardeşini, ama yerde yatan kardeşi onun şimdi ise ruhu bedeninde değil ama bedeni bu dünyada. Ne yapacaktı bunu. Bıraksa gitse kurtlar kuşlar parçalayacak.
Kalkamadı başından.
O anda bir karganin yeri eseledigini gördü. Yanında ölmüş başka bir karga.
Yazıklar olsun bana, şu karga kadar olup da kardeşimin cesedini gömmekten de mi aciz kaldım! Diye dövündü. Eşeledi toprağı.
Ölülerin gömülmesi islamiyetten çok önce olan tek tanrılı olmayan, putperest, ateşe inan topluluklarda bilen yer yer görülen bir gelenek.
Bedenini sürüngen hayvanlarin parçalamasini değil de yakılmasını isteyen insanin inancı yargılanmamalı.
Korkular bazen ölürken bile yakasını bırakmaz insanın
