kim tarafından yazıldığını bilmediğim bir mani sözüdür, ve orjinali aşağıdaki gibidir;
A benim bahtiyarım,
Gönülde tahtı yârim,
Yüzünde göz izi var,
Sana kim baktı yârim.
ve bununla ilgili çok güzel bir yazıyı da paylaşmak istedim, yazının tamamı alıntıdır.
''Ben kafiye düşünüyorum oysa sevgilim bana:
''Yüzümden başka bir şey düşünme'' diyor.''
En kalın maske yüzümüzken hangi maskeyle yüzümüzü gölgeleyebiliriz ki?
Zaman, yatağını derinleştiren bir ırmak gibi yüzümüzde akıyor. Debisi yüksek kalplerin yüzleri vaktinden önce düşüyor, debisi düşük olan kalplerin yüzleri ise buz tutuyor, zamanda takılıp kalıyor.
Heykeltıraş: ''Yaptığım her heykel, bir göçmüşün yüzünü karşılıyor.'' dedi. Rodin: ''Taşın fazlasını atıyorum, geriye heykel kalıyor.'' demişti. Biz, vücudun fazlasını atıyoruz ve geriye kalana, ''yüz'' diyoruz.
Hacı Bektaş Makalat''ında yüze, sağdan ve soldan iki kişinin gelip yerleştiğini yazmıştı. Sağdan gelen kişi: Haya, soldan gelen kişi ise: Tam'aydı (açgözlülük). Sağdan ve soldan gelen kişiler, yüz daha kemal bulmamışken yüzü maskelemişlerdi. Utanma da bir maske, açgözlülük de...
Havva, dünyaya henüz inmişti; ama içindeki hasret köpüklenmişti bile. Bir avuç toprak aldı eline: ''Âdem'in yüzüne benziyor ve Âdem gibi kokuyor.'' dedi. Âdem de içindeki hasreti toprağa bakarak dindiriyor, Havva'yı orada arıyordu.
Yüz de hat vardı, satır satır işlenmişti. Kamil insan, insanı yüzünden tanır, okurdu. Yüzümüz, harf harf elimize düşse göreceğiz ki biz o alfabenin çok uzağındayız; oysa yüzünü okuyan bütün sınavlardan geçecek, postun tam ortasına kurulacaktı. Yüzümüzün çok uzağına düştük. Başka yüzlere gömülüp kendi yüzünün yüzeyinde kalanın vay haline! Bilgelik, ''var oluşu değiş, özü okumaktır'' yani yüzleri değil, yüzü okuyabilmektir. Ne zamanki insan, aynada yüzünü gördü, yüz bütün tılsımını yitirdi. Yüz, aynada değil yarin gözlerinden bilinirdi. insanın aynası, sevdalısı olduğu bir çift gözdü. Şimdilerde aynalara bakarak göz izlerini siliyoruz.
''Sana kim baktı yarim
Yüzünde göz izi var''
insanın kaderi, yüzüdür. Bütün inlemeler, bütün kezzaplar, bütün kıskançlıklar yüze dökülür. Kendisini öncelemek isteyen yüzünü erteler, yüzünü önceleyen kendisini. Kazananın yüz olduğunu sanırız; oysa ilk kaybeden hep yüz olmuştur. Sanırım Tolstoy haklıdır: ''Bir insan (yüz) güzelliğe yaklaştıkça iyilikten uzaklaşır.''
Çocuğunun yüzüne ilk kez bakan bir baba ne görür, Kendi kaderini, günahlarını görüp çocuğuna yazıklanır mı, kendisinin ötesinde bir varlığı görüp kendisine acır mı? Çocuğun yüzü kimin yüzüdür, annenin mi babanın mı? Eğer ikisinin de yüzüyse çocuk iki yüzlü mü olur; ama ikiyüzlülük yüz zenginliği değil yüzsüzlüktür.
Mesnevi ile yoldaşız: ''Acaba kendi yüzümü nasıl görebilirim? Ben ne renkteyim? Gündüz gibi miyim, yoksa gece gibi mi? Kendi ruhumun nakşını, resmini, bir hayli zamandır aradım, durdum; fakat o nakşı, resmi hiç kimsede göremedim. Sonunda kendi kendime dedim ki, ayna ne içindir? Ayna neye yarar? insan kendini bilsin diye icat edilmemiş midir? Demiri cilalayarak yaptıkları aynalar, görünen yüzleri görmek içindir; ama can yüzünü gösteren aynanın değeri ise çok pahalıdır. Bizim can aynamız ise ancak sevgilimizin yüzüdür.''
Ayıbından utanan bir uçurum gibi yüzünü gizliyor; yüzü, dağların görünmeyen tarafları gibi maskelerin ardında kalıyordu.
Yüzün, gözlerimin önünde bir peçe gibi duruyor, lütfen beni yüzünün karanlığında boğma!
