işte uzun bir sevgi, asıl anlatan
seni;
Bir yara izinden saklanarak
Resme döndüğün günler.
Tül boyadığın, incelediğin
avuçlarını,
Bence silinmemiş de, yazgına
sürdüğün şey.
Bakışlarını hep bir kırmızılığın
ucunda,
Üzüncü andıran bir yol, bir
bahçenin gölgesi,
Yüzün geri döndüğünde
Göğü dalgalandıran o esinti,
Kumaşlar arasında, yalnızlığa
sarkarak
Uykunu kurtaracak bir düşü
beklediğin.
Aynı gözlerden var şimdi
ikimizde de.
insanı resme başlatan yalnızlığın
bir sonrası.
Kadife bir kapı açan anımsayıp
her yaraya,
O soylu alıntıya tüm yüzünü
uyduran.
işte uzun bir yalan, üzünce atan
seni,
işte en küçük bir sonsuz,
Seni haklı çıkaracak.
