Evde mal mal oturup, bir yandan da atamadı ulen bizi ipne devlet!
nidalarıyla, ekmek elden su gölden yaşadığım dönemdeyim. Nasıl da acındırıyorum kendimi, parasını tırtıklamadığım, hala, dayı, amca, dede, teyze kalmamış ailede. Herkes bekliyor, gitse de kendi parasını kazansa diye..
Zira parayı alamayınca başlıyorum veryansına;
- Olmadı, adam olamadım ben, onca sene ders çalıştım, onca sene çabaladım, yok atanamadım, atansaydım herkes severdi düşünmeden borç verirdi, hatta borcu bırak hibe ederdi.
Teyzem;
-Al kızım şunu. Yeter ki sus!
O yüzsüzlükle parayı aldığım gibi susuyorum.
Bu sayede çok zengin oldum sözlük, kimseye muhtaç değilim, ama ya para biterse? diye triplere bağlanıp azdıkça azıyorum para isteme konusunda.
Aradan geçti zaman, ancak o kadar zenginim ki, koyarım devlete, atamasın ulan!
Tabi ki böyle ağalık paşalık sürmedi, elbet gelecekti sonu ve ben 2007 şubatında atandım doğunun, götüm gibi bir ilçesine.
Gidince ben, duyduğuma göre babam kurban kesmiş, bilmiyorum artık, meslek edindim diye mi? gitti de kurtulduk paragöz kaşardan? diye mi bilemedim...
Ve geçen yıl; yıl 2011.
Telefonum çalıyor acı acı, anlamalıydım ulan! Acı acı çalan telefonda bir bok olduğunu.
Açmayayım dedim ama, meraktan tutamadım titreyen ellerimi. Açmış bulundum. Arayan canım kuzenim.
-Kuzen nasılsın?
-iyi yavru sen?
-iyi işte, okula git gel, öğrenciyim işte.
-Dersler nasıl zilli?
-Onlar da iyiler selamları var.
-Tamam, kuzen bir şey diyor musun? Az işim var benim.
-Kuzen, az para yollasana be.
-Kızım çok sıkışığım, valla yok, annenlerden iste.
-Aq! Sen de maaşlı olucan! Sen de kuzen olucan! Ulan ben mesleğe geçmiş olsaydım verirdin de, bilmem ne de...
Yemin ediyorum, dinlememek için hesabına internet bankacılığından para attım.
Bu arada, kuzene bakınca kendimi görüyorum.
Ve şimdi anlıyorum; akrabaların neden benimle alışverişe gelmek istemediklerini. *
