Lise sondayım, malum kanım kaynıyor ve ergenlik çağımın sonlarına gelip yavaş yavaş gençlik çağıma giriyorum. Eee haliyle aşk meşk olayları başlıyor ve ben o sene sınıfa yeni gelmiş afet-ül devrana aşık oluyorum.
Bu hanım kızımız; 1.70 boylarında, minyon tipli, sarı saçlı ve deniz mavisi gözleriyle geleceğin manken adayı sinyallerini ergenlik çağında veriyordu.
Ben lise boyunca hep sağ arka sıraya pencere kenarına otururdum. Bu kızımızda benim sağımdaki sıraya oturmuştu. Ben sürekli derslerde kafamı sıraya dayar öküzün trene baktığı gibi kızın gözlere bakardım. Ama bu gözler hiç bakılmayacak gibi de değildi ki, bakanın bakası geliyordu.
Benim de lise boyunca tek iyi olduğum ders edebiyat idi. Şiir yazmayı sevsem de pek beceremezdim ama yazardım iyi kötü birşeyler. Birde konu masmavi gözler olunca insanı şiir yazmaya iteliyordu.
Neyse bundan mütevellittir ki bu hanım kızımıza sürekli akrostiş şiirler yazardım. Derste yazar, zil çalıncada defterinin arasına sıkıştırırdım. Tabi artık eve gidince okuyor mu okumuyor mu bilemezdim ama birgün yanındaki kızla konuşurken kulak misafiri olmuştum. Kendisine şiirler yazan birisinden felan bahsediyordu. Anlamıştım ki yazdığım şiirler boşa gitmiyormuş(aslında hikayenin sonunda gidiyor ama burda gitmiyor*)
Neyse günler günleri kovaladı derken aradan baya zaman geçmiş olacak ki bu hanım kızımız birgün okula kahverengi gözle geldi. Hööytt dedim lan noluyor(tabi içimden diyorum). Acaba mavi gözden sıkılmış da kahverengi lens mi takıyor?? (Lan ne gerizekalıyım be olayı kabullenmek bile istemiyorum) iyi de bir insan niye mavi gözden sıkılsın ki... Neyse gittim yanına sordum:
+ senin gözlerin mavi değil miydi? Bugün niye kahverengi?(höönk bu nasıl bir soru, ne kadarda kıroymuşum)
- yoo benim gözlerim kahverengidir.
+ nasıl yani anlamadım.
- ben lens kullanıyorum bilmiyor musun?
Ve dünya başıma yıkılmıştı. Benim aşkımdan, şiirler yazdığım o masmavi gözler meğersem lensmiş.
