puşkin’in pugaçev ayaklanmasının gölgesinde bir aşkı ve bu aşkın taraflarının devlete olan bağlılıkları uğruna aşklarını tehlikeye atışını anlattığı romanı.
Puşkin in bir romanıdır. Okurken sanki kendimi canlandırdım romanda. Babasının askere gitmen gerek deyişi ve oralarda yaşadığı türlü olaylar sanki geleceğimden haber veriyordu. Soluksuz okuduğum bir roman daha. Bakalım ilerde neler olacak.
sade bir dille yazılmış kısacık puskin eseri. sürükleyici ama tasvirlerde ve kurguda derinlik yok. roman türünün belki de zayıf olduğu zamanlarda yazıldığından olsa gerek tolstoyun, dostoyevskinin çok gerisinde kalmış.
yedinci bölüm olan hücum bölümünde puşkin'in çoştuğu kitaptır. sade bir hikaye olması ve gerçek bir isyana dayanması da okumak için ayrı sebeplerdir. kitapta ayrıca bir çok rus atasözü, rus deyişi, rus şarkılarına rastlanır. o dönem ki rus yaşamına ayna olur aleksandr sergeyeviç puşkin.
puşkin'in neden rus edebiyatının kurucu babası sayıldığını,neden dünyada daha çok bilinen dostoyevski,tolstoy gibi yazarların puşkin'nden usta olarak bahsettiğini en iyi anlatan roman.
diğer rus edebiyatçılarının aksine,yan karakterlere büyük anlamlar yüklemiş,başrol dışında pek çok kişi önemli görevler almıştır.ayrıca yan rolden çıkıp başrol denebilecek en az 3 karakter vardır; şvabrin,pugaçev ve andrey grinyov.hem saf iyiliği andrey grinyovla,hem de saf kötülüğü şvabrinle anlatan puşkin,bayağı bir karakter yığını olmamasını pugaçev karakteriyle sağlamıştır.pugaçev'in her tavrı ona saygı ve sevgi uyandırır,çarlık döneminde yazılan bu eserde bir isyancının insani yönlerini anlatması,puşkin'in gözüpekliğini ortaya koyar.
puşkin'in bu yiğitliği ölümünü hazırlamıştır.bir ilginç nokta,bir düelloda ölen puşkin'in bu romanda da bir düelloya yer vermesidir.üstelik düello kararının alınmasını o kadar içten anlatmıştır ki,kendisinin de böyle bir sona ulaşabileceği belli olmuştur.
bir çırpıda okunan,pek çok dolu karakter barındıran,savaş sahneleri gerçekten ışık hızıyla okunan çok sağlam bir kitaptır.puşkin'i kuşkusuz zirveye çıkaran bu romandaki kazak isyancı pugaçev karakteridir,insan grinyovla beraber isyancı pugaçevle de empati kurar.
rusların niye puşkin'i diğerlerinin önünde tuttuğunu anlamak isteyenler okumalı,büyük edebiyatçı ve asil soylu puşkin'e selam olsun.
rusların en büyük şairi olan aleksandr puşkin'in en ünlü eseridir. çariçe ikinci katerinaya karşı çariçenin öldürttüğü kocası çar üçüncü petro olduğunu iddia eden meşhur kazak pugaçev'in çıkardığı isyanı konu almıştır. ve puşkin, hayatını sonlandıracak düellonun benzerini burada ilginç bir öngörüyle yazmıştır.
Rus romancılığının başlangıcı sayılan Puşkin,ayrıca tüm dünya edebiyatlarınıda etkilemiştir. Yüzbaşının kızı 1773 ayaklanmasını en çarpıcı şekilde anlatan ve tüm bunlara rağmen doğan bir aşkı yorumlayan bir romandır.
Ataol Behramoğlu önsözde nakleder ki: "Yüzbaşının kızı yazılmasaydı, Tolstoy'un savaş ve barışının da yazılmamış olacağı görüşü ileri sürülmektedir."
Rus edebiyatının babası sayılan Puşkin, kendisinden sonra gelen yazarlarca övgüyle anılmış hep. Usta saygısı görmüş her daim. Öyle ki, Puşkin " oğlum 13-14'ü getir bakalım şurdan" dese; Tolstoy, dostoyevski gibi büyük ruslar "hemen ustam, emrin olur" diyecekmiş gibi sanki. Bi an böyle bir mizansen kurasım gldi. Evet. Ne diyoduk? Adından övgüyle söz edilen bir yazar Puşkin. Tarafımca, merak edilme sebebi buydu. şairliği, roman yazarlığından ötede görülür imiş kimilerince. Şiirleri için bir yorumda bulunamam ancak ben beklediğimi bulamadım yüzbaşının kızı'nda. lakin az şey de beklememiştim hani.
Kitaptan bir alıntı ile nihayete erer, ermeli, ermişler olsun bu en tiri:
"(...)Konuşma şiirlerden şairlere yöneldi. Komutan, bütün bu adamların yoldan çıkmış, iflah olmaz, ayyaş kimseler olduğuna değindi. insanı görev yapmaktan alıkoyan, hiçbir iyi şeye götürmeyen şiir yazma işinden el çekmemi öğütledi."
