demin çalıştığım kuruma gelen gazi arkadaş.. önce öksüz kalmış annesi vefat etmiş çok küçükken. sonra babası ikinciye evlenince yurda atıvermişler garibimi. ardından askerlik çıkıvermiş işte. van'a göndermişler. orada yaralanmış gazi olmuş. elleri titriyor koltuk değneği ile yürüyor. peçetesini verdim yemek yerken. en son 12 yıl önce de babasını kaybetmiş. "kimsen yok mu?" dedim. "yalnızım kimsem yok. bazen kardeşlerime gidiyorum köye ama zor oluyor böyle." dedi. içim parça parça oldu.. hala parça parça. ne denir bilemedim. derin bir "of!" çekip susuyorum sabahtan beri..
