benim gibi ileri derecede yaşayan insanlar aşşa atlayıp bu korkuyu yenmeye çalıştıkları ilkel bir dürtüye sahiptirler. artık yüksekten değil atlamaktan korkar oldum.
Öyle böyle bir korku değil a dostlar!
O tehditi hissettiğim an yere çömelip emekliyorum, zabıtaya yakalanmış sahtekâr dilenciler gibi.
Dönen başım,bulanan midem de cabası.
Ama uçaktan korkmamam enteresan tabii.ben de anlamıyorum benimkinin ne menem bir korku olduğunu!
bünyemde var olan, yıllardır yenemediğim korkudur. sadece ben değil, bir başkası yüksek bir yere yakın olsa da kafayı yiyorum. hatta ve hatta gta, assasins creed, dying light tarzı oyunlarda bile yüksek bir yerden atlarken ya da bakarken tansiyonum düşüyor.
8. Kattan elinizi havaya uzatınca elinizin terlemesi ile vuku bulur. Eğilerek aşağıya bakarsınız bakamazsınız diye bir şey yok sonra hemen geri çekilirsiniz ya da düşecek gibi hissedersiniz.
Yıllardır bende olan fobi. Ama askerden döndükten sonra termik santralde ise girdim ve defalarca 96 metreye dış cephe asansörü ile çıkınca kendiliğinden azalmaya başladı. Yuksek yapıda çalışmaya başladıkça üstesinden gelmem daha kolay oldu. Ilk bindiğimde için ürpermedi değil com farklı bir deneyim oldu. Aşağıdaki herkes karınca gibi gözükmeye başladı başım döndü başta sonra alışıyor insan.
Son 2 yıldır birazcık dizginleyebildigim fobim. Ilk iş hayatımda dış cephe asansörü ile +52 kotuna çıkmaya başlayınca zaman içerisinde fobimi yatıştırmaya ve kendimi buna alıştırdıkça birazcık yendim diyebilirim.
