iş hayatı cetrefillidir, bir sürü sorun ve sıkıntı vardır.
ama bunları anlatacak cesur, yürekli çalışan sayısı ne yazık ki çok azdır.
işte bu yüzden; cesaretini toplayıp yöneticisi ile konuşabilen çalışana, konuşması bitip de ofise döndüğünde kurtarıcı gibi davranılır.
bu yüzden o bir mesihtir, ta ki başka biri cesaretini toplayıp Yöneticiyle konuşana kadar bu böyle devam eder.
önemli bi meziyete sahip insana kurtarıcı gibi bakma eğilimidir.
hani meşhurdur; insanlar bir araya gelir patron, müdür artık kimse onun yaptığı eziyetler artık herkesin canına yetmişken bişeyler yapmaya karar verirler. en nihayetinde topluca konuşulmaya giderken en safı en önden gidip lafa girer.
yönetici- ne vardı?
saftorik- müdür bey biz arkadaşlarla şu şeyden çok şikayetçiyiz de... ehe!
yönetici- neyden, ayrıca hangi arkadaşlarla?
saftorik- şu arkad... (arkasında kimse yoktur!)
bu durum doğmadan, kimseden destek beklemeden direk gidip yöneticiyle konuşan tipe duyulan saygı bundandır.
sevilir bu tipler. ama çok da zarar görür.
