19. yuzyilin edebiyatci ve sanatci hastaliği olan verem savas dernekleri gibi derneklerin marifeti köküne kıran girdiğini ve bedbaht oldugunu bilmekteyiz.
gelgelim ki verem hastaliğinin getirmiş olduğu yüzün acelenmiş yatak carsafi bembeyaz olmasi hadisesine ne yazik ki bir care bulunamiştir.
care bulunamaz cünkü yüzün perde perde sormasi hayatin kanunlarindan biridir. nasil ki ömür kandilinin yağı zamanla tükenmekte ise bu da öyle bir şeydir.
cünkü bitmekte olan bir şey önce soluklasmakta ve isiltisini kaybetmekte ve en sonunda bir musalla tasi altina gömülmektedir. kalsa kalsa bu gök kubbede bir hayal baki olur.
nitekim en güzeli yakip bir cigara kızıl havalari seyretmek ve aksamın olmasini beklemektedir.
ne demiş şair riza teyfik;
ölüm şeklindeki sırrın manasını düşünme,
gölge gibi bir varlığın rüyasını düşünme,
sabahı yok nihayetsiz karanlıklar içinde
bir kıvılcım gibi bir an beliririz, söneriz
varlık budur benim için,
hatta senin içinde...
"bir hakikat var mi?" derken bir hayale döneriz.
