Üniversiteyi kazanıp gittiğim ilk günü hatırlıyorum. Boğazım düğüm düğüm, hiç böyle hissettiğimi hatırlamıyorum o zamana kadar. Gözyaşları ha aktı ha akacak kıvamda. Yanımda biri var, aynı evde kalacağımızdan kızın yanında ağlayamıyorum bile o da burada kalacak sonuçta diye. Yani karizma şöyle dursun ben kızla aynı evde kalacağız şimdi ben ev eski eşyalar dökülüyor diye ağlarsam o da üzülmez mi diye düşünüyorum düşünün yani. Şimdi olsa banane la elin kızından ben memleketime dönmek istiyorum deyip ağlardım herhalde hüngür foşurt. Kendi kendime Buradan gitmem lazım benim dediğimi hatırlıyorum. Gittim de, hem de kendi irademle yani kaçarak değil. Olaylar öyle gelişti.
Bu arada ilk Yurt gecem lisede oldu benim. Ondan hatırlamıyorum çok neler düşünüp hissettiğimi. Olsa olsa tanıdık arkadaşlarla hep beraber ağlaşmışızdır. O zamanlar bebeyiz tabii. *
harbiden askerlikle kıyaslandığında çocuk oyuncağıdır. manisa kırkağaç sene 2005 aylardan şubat bir yağmur yağıyor anlatamam. gece 12 biz i koyun gibi gezdiriyorlar nerede boş yer var şu malları yatıracak diye. yatağa uzanmamla uyumam bir oldu 4 saat sonra dolapları yumruklayarak kalkın lan diye bağıran üst devreler hay amk aklıma geldi şimdi okuyorsanız amk sizin üst devreler.
Oda iki kişilikti ama oda arkadaşım henüz gelmemişti. Büyüdük amına goyım la dedim kafamı yastığa koyduğumda. Ama üzgünlük pişmanlık yoktu ailemle de hiçbir sorunum yoktu fakat evden uzaklaşmak özgürleşmek benim için iyi bir şeydi. 10 tercih yapayım 9u şehir dışı olur şu anki aklımla.
Bana en çok koyan yorganın nevresimini geçiremeyişim olmuştu. Böyle bi 20 dakika cebelleştikten sonra yatağın üzerine oturup "neden geldim istanbula " şarkısını söylemeye başlamıştım.
Değerli eşyalarını koruma kollama çabası içinde geçen gecedir. 2 gün sonra enseye şaplak atacağın kişiye ben kolay lokma değilim bakışları atılıp durulur.
