Uykusuzluk, tedirginlik, kimsesizlik. Evet. Özellikle ailesinden hiç ayrılmamış insan için daha zordur. Ben kyk da bu uzaklaşma zorluğunu anca 3 4 ayda atmıştım üstümden. Karanlık korkusu vardı birde... Tabi her geçen gün biraz daha azaldı. Tavsiye eder miyim? Kesinlikle ederim. Herşeyi, herkesi o kalabalıkta öğrenmek daha başka.
Yurda tam iki hafta geç gitmiştim ve içimi "acaba yerime başkasını mı aldılar" düşüncesi kemiriyordu. Odaya ilk girdiğimde sadece tek bir kişi vardı. Daha sonradan çok iyi dostluk kuracağım bu kişiye selam sabah vermeden ilk sorum "bana ranza ayırdınız mı" olmuştu. Sonra 3 yıl bunun geyiği döndü tabi.
devlet yurdu kayıtları okul acıldıktan sonra yapılırdı bizim zamanımızda. kalacak yerim yoktu sadece yurda guveniyordum ama butun gun beklememize ragmen yurt basvuruları bir turlu askıya cıkmamıstı. mudure yalvardık kalacak yerimiz yok diye. kupkuru bir suntanın uzerinde sabaha kadar uyumak zorunda kalmıstım.
