sebebi tam anlamıyla özleme hissiyatının verdiği bilinmemezliktir.
anne, baba, abi, abla, amcaoğlu, dayıkızı.... yani sevdiği, saydığı, görmeden dayanamayacağı kişilere karşı, onları görünce yüzde beliren anlamlı güzel bir ifadedir aslında. peki neden?
o, orada hayatını devam ettirme kararı almıştır. biz ise buna saygıyla eğilip sükut etmekle yetinebiliriz ancak. aradaki fark nedir? evet, zaten işin en can alıcı yeri de burasıdır. sen edirne de o kars da olsa o bahsedilen tebessüm oluşmaz ama arkasında sınır vardır işte onun bir adım ötesine gidince işin rengi, tabiatı(zaten tabi olan da bu olabilir) değişmekle beraber çaresizlik boy gösterir. hani hep deriz türk askeri bizim güvenliğimizi sağlar, bizi korur, yarenimiz olur.(tabi bu aralar bu güven zemini biraz kaymıştır.) biraz da bu güven duygusunu sadece ülkemizde bildiğimizden(çünkü geçmişten gelen bir asker aşkı) o giden akrabamızın yaban ellerde korunacağını düşünemememizden kaynaklanır. o sınırı geçmeyegörsün bizim kalbimiz hızlı atmaya, bazen teklemeye, bazen de gözlerden boşalan sele sebebiyet verir. oysa o kendisi için yapmak istediklerine ulaşabilmek adına, hırsına ve azmine, birde kararlılık elbisesini giydirmiştir. ve o tanıdık sima 5 dakika sonra uçağına biner bir el sallar ve gider.
gelir ki bir de ne görsün onu karşılayanların yüzünde çok tatlı bir ibare var, bu o bahsettiğimiz tebessümdür.
