Bir çoğumuzun ya kendi ya da çocuklarının hayali olan eğitim. Ama bunun için de belli kriterler varmış.
ABD, Kanada ve ingiltere'deki üniversiteler için en önemli nokta not ortalamasıdır. Seçici üniversiteler öğrencilerin 4,5 ya da 5 ortalama getirmesini beklerler.
Öğrencinin kendi limitlerini yukarı çeken bir yolu mu yoksa kolay yolu mu seçtiği önemlidir. Okulda sunulan Uluslararası Bakalorya (IB) gibi özel fırsatlardan yararlanmış mı ona bakılır.
ingilizce seviyesi de çok önemli bir faktör ve bu da toefl sınavı ile ölçülüyor. bir çok üniversite başvuruyu değerlendirmek için için öğrencinin belli bir seviyenin üstünde not almasını bekler.
abd üniversiteleri SAT ( scholastic aptitude test) sonuçlarını ister ve seçkin üniversitelerin skor beklentisi yüksektir. Türk öğrenciler matematikte oldukça başarılıdır, fakat okuma ve kompozisyon bölümlerinde zorlanırlar.
abd üniversitelerine yüksek notları ve SAT skorları olan bir çok kişi başvurur, bu nedenle kabul komitesi kararlarında daha subjektif faktörler etkin olur. Öğretmen ve danışman mektupları, kompozisyonlar ve ders dışı aktivite listesi bu noktada büyük önem kazanır.
ABD üniversiteleri, sadece yüksek not almak için çalışan ve bunu öğretmene hissettiren öğrencilerden çok, gerçekten öğrenmeye gönül vermiş, bunu her hareketiyle belli eden öğrencileri tercih eder. Okuma, araştırma ve çeşitli yaz projeleri yaparak kendini geliştiren, sınıf dışında da öğrenmeye açık öğrenciler tercih edilir. Ayrıca aktivitelerde liderlik pozisyonunda olanlar ve bulundukları çevrelerde gönüllü projelere katılanlar başvurularda daha avantajlı olurlar.
ABD'de master ve doktora için 3.500, lisans için 1.100 türk öğrenci bulunuyor. ingiltere'de 2.000, Almanya'da 1.500, Avustralya'da 2.000, Fransa'da 1.200, Kanada'da 1.500, Çin'de ise 1.000 kadar tür öğrenci var. Diğer Avrupa ülkelerinin yanısıra Ukrayna'dan, Moldova'ya, Rusya'dan, Azerbeycan'a eski sovyet cumhuriyetlerinde, Mısır'da hatta Kuzey Irak'taki üniversitelerde de binlerce Türk öğrenci eğitim görüyor. Bu konuda sağlıklı bir istatistik olmadığı için yurtdışındaki Türk öğrenci sayısı tam olarak bilinmiyor. Ama bu sayının yaklaşık 50.000 öğrenci olduğu sanılıyor. Bir öğrencinin ortalama yıllık öğrenim ücretini 20.000 dolar, yıllık yaşam masraflarını da 20.000 dolar olarak kabul ettiğimizde Türkiye yurtdışı eğitime yaklaşım 2 milyar dolar kaynak aktarıyor demektir. ( sayılar çok abartılı bence, ayrıca bir dolu gencimiz de burslu gidiyor)
Türkiye'de özellikle üç lisenin mezunları üniversite eğitimi için yurtdışını tercih ediyor. Bu yıl koç'tan mezun olan 204 öğrenciden 97'si, Amerikan Robert Lisesi'nden mezun olan 242 öğrenciden 75'i
fresh bir durumdur, kafa dinlersiniz. hem avrupa kitasinda ingiltere' den baska her ulkede universiteler bedava, paçozlara duyrulur. iki kur dil dersine gidin de sonra avrupalarda okuyun, ulkenize donun faydali bireyler haline gelin. akilli olun.
hayal olmaktan ziyade azim gerektiren durum.yıllığı 450 dolara amerika'da bir sürü universite var.yeterki yabancı dilin olsun.
450 dolarlık universite olsun çamurdan olsun ismin amerika'da okuyor olsun boş verrr.
eğerki okulu uzatırsanız işkence çekmeniz muhtemeldir. birde üstüne üç senedir beraber yaşadığınız sevgiliniz mezun olup gittiyse vah halinize. bonus olarak beraber aldığınız köpekte başınıza kalıyor, çokta güzel oluyor.
amerika'daki iyi üniversitelerin çoğu öğrencilerin burs başvurusunu ayrıca değerlendirir, yani "yıllık elli bin döleri bastı da harvard'a girdi salak" biraz çamur atmak gibi oluyor bazı durumlarda. ama ingiltere'de öyle değil, uluslararası öğrencilere çok burs vermiyorlar.
sorumluluk almaktir. celik gibi sinir ister bazen. hele de 4 yilligina doktora yapmaya gitmisseniz.
bi denklemin cikartilmasi 8 sayfa sürer ki o da özet halidir! anlayabilmek icin 6sene öncesinin matematigini oturur calisirsiniz, türev, integral, diferansiyel ne gerekiyosa. o da yetmez lisans seviyesinde fizik calisirsiniz. cünkü temel alaniniz farklidir. hocanin sart kostugu o sinavlari vermeniz gerekir orda tutunmak icin. yani sira lab. calismalari baslar. bi taraftan da onlari yetistirmeye calisirsiniz. proje devam eder, doktora icin konu secmeye calisirsiniz. 10 farkli ülkeden, o konuda dünyada parmakla sayilabilecek gruplardan olusan proje grubuna calismalarinizi iceren sunum yaparsiniz. kongrelere katilmak icin calisma yaparsiniz.
bütün bunlarin yaninda isin bi de duygusal boyutu vardir:
yalnizsinizdir. ne kadar cok sayida arkadasin olsa bile o yurt odasina girip kapiyi kapatinca yalnizliklardan yalnizlik begenirsin. pencereden asagi bakar, intihari düsünürsün. bazen uyuyamazsin yalniz basina o odada o yatakta, aglama nöbetleri eslik eder. kalkip arkadasinin yanina gidip onunla uyursun sirf birinin varligini hissetmek icin. o kadar yil aileden ayri baska bi sehirde okumana ragmen ilk kez evet ilk kez bu denli delicesine aileni özlersin. burnunda tüterler, burnunun diregini sizlatirlar. hele de islerden erteleye erteleye 1 yil süreyle görmemissen. geriye dönüp baktiginda nasil yaptim bunu dersin onlara da kendine de. annen "kizim yüzünü bile unutmaya basladik" artik diyince.. o bir yil dile kolaydir sadece! memleket özleminin ne oldugunu anlarsin. insan sabah kapinin önünden gecen simitcinin sesini bile özler mi bi pazar sabahi? kendi ülkenin kendi insaninin degerini anlarsin. bi candan kucaklasmayi, bi dost sohbetini, gidip bi yere oturup sadece demleme cay iymeyi özlersin.
güzel yanlari da vardir: pek cok yer gezer, görürsün, yasami damarlarinda hissedercesine. pink floyd konserine gider, grease'in müzikalini izlersin, supertramp ile karsilasabilirsin tesadüfen sehir merkezinde. hatta salsa partneri olarak kübali arkadaslarin olur. farkli kültürlere temas edersin. bakis acin degisir, sen degisirsin! güzel dostluklar da kurulur. yasadikca olgunlasirsin. olgunlastikca dönmek istersin kendi topragina..
ve döndügünde tekrar gerisin geriye: bi süre havada kalirsin, boslukta. kendini hicbi yere ait hissetmezsin cünkü. artik max. 1 yillik vizen vardir cebinde ve schengen damarlarinda dolanan bi virüstür. istediginde elini kolunu sallayarak oraya buraya gidemeyecegini bilmek nedense can yakar. gidemeyecek olsan bile o vizenin cebinde durmasi garip bi mutluluk, huzur verir. bu sefer de ordaki arkadaslar özlenir. bazen de biri cikip gelir istanbula sarilirsiniz taksimin ortasinda. cünkü o size biseyler katmistir, siz de ona, onun hayati size degmistir, sizinki de ona..
makedonya'dan türkiye'ye tıp okumaya gelmiş bir arkadaşım var. ona sordum. yanıt:
-olm süper lan, takılıyosun filan. eğlenceli yani. annemi özlemesem daha iyi olurdu. kuzenim doğmuş lan, göremedim. 2 yıl oldu. gidemedim ki... ilk geldiğinde dersleri anlamıyorsun ama sonra her şey iyi oluyor. azcık özlem yok desem yalan olur...
benim henüz 2 yılım var. ve bu konuda pek bilinçlendirilmiş değilim. aramızda gidenler varsa bana özel mesaj atarlarsa sevinirim. Başarılı olabilirim sosyal aktivitelerimde var , programlamayla ilgileniyorum , sosyal hayatta ise futbol , parkour gibi sporlarla ilgiliyim. fakat şu sınav sistemini ve orda geçinme olayını sorun etmiş durumdayım. ayrıca yabancı dilimi daha da geliştirebilirim.
yalnızlık dışlanmış hissetme , sonradan açılma.. derslerin binmesiyle yeniden kapanma ikilemler manitalar doğru mu yaptım yanlış mı , buna değer mi , unutuldum mu'ların arasında geçen bi süreç..
ne zaman ki okul açılmadan önce , bulunduğunuz ülkenin vatandaşlarından olan okul arkadaşlarınız sizi telefonla arar sorar ne zaman ki , ilişkileriniz feysbuktan gerçekliğe dönüşür , ne zmaan ki size bişiler danışılır , yarına ders nerde mesajları gelir , o zaman rahatlayın.. olmuşsunuzdur..
giden gitsin.. insan bi ülke , binlerce ülkeden arkadaş , dibine kadar bi dil , kendi başına dünyanın bi ucunda çabalamayı öğreniyo..
istanbul bi yere kaçmıyo.. barlar partiler arkadaşlar , inanın siz dönünce sizden çıkarı olanlarla katlanıp artıo..
manita da , gerçekten doğru adam ömür boyu bekliyo..
Dil ve kültür açısından insanın kendini geliştirmesi için çok büyük bir avantajdır. Özellikle üniversitede erasmus tarzı programlarla bunu gerçekleştirmenizi tavsiye ederim. Dil bilmeden meslekte yükselmek artık çok zorlaştığı için insanın kendine bir şeyler katması şart oluyor.
almanya'nın da düşünülmesi gerekir.
özellikle varlıklı ama ultra zengin olmayan aileler, çocuklarını istanbul'da okutmak parasına berlin'de, frankfurt'ta, heidelberg'te okutabilirler.
hesap ortada; sömestr ücreti çoğu alman okulunda yoktur.
biz var diyelim; sömestr başına 500 avro olsun. yıllık okul ücreti 3000 TLye tekabül eder.
aylık da 600 avro para harcansa 1800 lira yapar. yıllık 21600 yaptı.
toplam: 24600 lira yani.
ay başına 2000 TL.
bunu 3 aşağı 5 yukarı ödeyen o kadar çok aile var ki su anda!
