yüce kitabımız, kur'an-ı kerimden bir ayettir.
insanoğlunun, başı sıkışınca her şekilde ve her fırsatta bu sıkıntısının geçmesi için dua ettiğini ama bu sıkıntı geçince de allah'ı anmaktan vazgeçtiğini dile getirir.
"insana bir sıkıntı dokundu mu, gerek yan üstü yatarken, gerek otururken, gerekse ayakta iken (her hâlinde bu sıkıntıdan kurtulmak için) bize dua eder. Ama biz onun bu sıkıntısını ondan kaldırdık mı, sanki kendisine dokunan bir sıkıntı için bize hiç yalvarmamış gibi geçer gider. işte o haddi aşanlara, yapmakta oldukları şeyler, böylece süslenmiş (hoş gösterilmiş)tir."
bu hale hepimiz düşüyoruz, di mi? üzüntümüzde allah'ı anıyoruz ama mutluyken nedense şükretmeyi çok görürüz.
zaten şöyle bir söz de var:
-mutlu olduğunda allah'ı anmıyorsan, mutsuz olduğunda neden ona kızıyorsun?
