umut verici üçleme. seyrettim. bir "türk sinema dili" arayışı var. henüz bu arayış yerine oturmuş değil. ama geçen istanbul'da iranlı ünlü yönetmen macid macidi'nin bir konuşmasını dinledim. çok değer veriyor kaplanoğlu'nun bu üçlemesine. evet, umut verici; umarım daha iyileri gelir...
filmlerin hepsini izledim. film eleştirmeni falan değilim en başta onu söyleyeyim ama bu filmlerin birinden bile keyif alarak izlemedim. ödül almışlar eyvallah ama bu kadar sıkıcı da olamaz, yani filmde bir hareket yok her an bişey olacak gerginliği fakat bir olay olmaması, sessiz sahneler -onlarda da dış sesler var gerçi o daha kötü. adam sanki kamerayı sabitlemiş, oyuncular da kamera açısına girip kendilerini göstermeye çalışıyor olay o. bildiğin deneysel öğrenci filmi.
not: eleştirmen değilim sadece bu filmleri beğenmemiş bir bireyim* .
