doksanlı yılların ortaları. daha küçük bir çocuğum. altımı silmeyi bile bilmiyorum yani o derece. beş katlı bir apartmanın en alt katında oturuyoruz. ozamanlar alt katta oturanların fakir, üst katta oturanlarıda zengin bellerdim ben.
onun için babama hep derdim;
'biz neden zenginler gibi üst katlarda oturmuyoruz baba'
babam da cevabı verirdi hemen;
'ne saçmalıyosun lan gerizekalı'
hikayeye başlamak için bir girişe ihtiyacım vardı lakin böle bir şey çıktı ortaya. neyse unutalım bütün bu olanları ve esas meselemize gelelim.
a benim komşu kızım. adın bengü'ydü değil mi? evet evet bengü'ydü. küt saçların vardı. açık kahverengi gözlerin ve kusursuz bir tenin vardı. sana o çocuk aklımla hediye olsun diye bakkaldan tipitip alırdım. sende buna mutlu olurdun. 'yumiyumda aldın mı?' derdin ardından. bende 'hiç unuturmuyum. aldım tabi' derdim. masumduk be komşu kızı. çocuktuk. ama ben seni ve sen beni bir büyük gibi seviyorduk. aşk demiyorduk ozaman buna. çünkü aşk yabancı bir kelimeydi bize. almıyordu kafamız. oyuncaklarımız vardı. onlarla kompliman yapardık birbirimize. mızıkçılık yaparak kavga ederdik. ekmek derdimiz, su derdimiz yoktu. karnımız tok, sırtımız pekti. ve çocuklar başka ne beklerdi ki zaten hayattan. ama işte biz bekledik hayattan birşeyler. oyunumuz bitti. her şey bitti zannettik ozaman. duraksadık, konuşamadık. anlamlı gözlerle birbirimize bakmadık. rol yapamıyorduk daha. öpüşmedik hiç ozamana kadar dudaktan. hiç görmedik de dudaktan öpüşeni. tecrübeyle sabit değildi bizim yaptığımız. tamamen içtendi ve istemsizdi.
yaklaştık birbirimize.. nefeslerimiz hissediyorduk artık. ve ben o yumiyum kokulu nefesi unutamadım hiç bir zaman. unutmayacağımda herhalde uzun bir zaman. sonrasında öpüştük komşu kızı. alışkanlık haline getirene kadar öpüştük seninle. büyüyüncede ayıpladık birbirimizi. utanç eklendi. masumluk yitti, gitti.
ama o an hep aklımda kaldı! aklımda benimle kaldığı sürece, o an da benimle olacak komşu kızı.
