hayatın yorgunluğunu içine çekmektir belki de, umarsızca, her şeyden vazgeçmek istercesine. ölüm uykusu tatlı gelir insanoğluna en derin noktasında. kimler gelip geçmedi ki bu hayattan? sırada ben olmayayım dersiniz ya, işte öyle bir anda kapıyı çalsa, azrail ve gelse yanınıza.
yorgunluk dediğim; hayata yorgunluk. hayattan bıkkınlık, artık her şeyden kolayca vazgeçebilmeyi öğrenmektir. sevgiden, sevgiliden uzak kalmaktır bunu hissettiren. doğrulara ulaşamamaktır bunu hissettiren. bir merhamet duygusu beklemektir bunu hissettiren.
hayata karşı yorgunluğu hissettiren çok şey vardır da, biz görmek istemiyoruzdur. gün gibi ortada olan şeylere karşı, gülücük maskesini takmış allah'a emanet gidiyoruz, o şekilde yaşıyoruz. Ama biliyoruz en çok da maske takanların yorulduğunu. biz hayat savaşı verirken insanlar neler neler yapıyor diye düşünüyoruz. Sonra arkamıza bakıyoruz ya, bizim de yaşadığımız neymiş ki diyoruz, ama vücut bitap, beyin çoktan vazgeçmiş, kalpse kırılmış gitmiş.
hayattan yorulmuşuz. ve en üst seviyede hissedip, yaşıyoruz bunu.
hayat her insanı yorar, hayat insanları yormak için varmışçasına.
mutluluğu unutanların adına...
Hayatın daha başındayken,hiç bir şey yaşamamışken,daha neyler goreceğim demeden yaşadığım hadisedir.çok yorgun hissediyorum hem fiziksel bir yorgunluk hemde ruhsal.belki unutulur dersiniz ama nefret unutulmaz,içinde acıyı yaşayarak ağladıgın zamanlar unutulmaz.en yakımdan gelen tokat darbesi kıvamında sozler yordu beni.yıprattı belki ama daha da guçlendirdi.ne oldugumu hatırlattı.bunu yapan babamsa daha başkaları ne yapmaz diye dusunmeden edemiyorum.neyse sonuç olarak dunlerin sorgusu bir şeye yaramıyor.
ruhun yorulduğunu hissetmek belki diğer yorgunluklardan daha zordur kim bilir?
uyku keşke tüm dertleri götürecek güçte olsa, uyanınca her şey devam etmese.
ama uyanıyor insan. sadece uykudan değil, belki olanların gerçekliğine uyanıyor işte.
hayat bir şeyler götürüyor insandan. zaman da bunun müdavimi.
