ben yeşil bir su içtim on sekiz
emirgan'da içtim temmuz'da
bütün karadeniz akıyordu
rüzgar çözülmüştü ay yoktu
işte ben klor içtim on sekiz
bıyıklarımdan damlata damlata
büyük rezilliğimizi içtim
saat yirmibir demesin içim çöl
gözlerimi mumlar gibi söndürüyorum
sarhoşlar gitti on sekiz gitti
istinye'de gemiciler kahvesindeyim
avuçlarımda kurukafa işareti
oksijeni eksik bir başka gökteyim
başka bir karanlığa kan veriyorum
az sonra böbreklerim dökülecek
yabancı bir ıslık elektriklerde
rüzgar dudaklarımı kesiyor
şimdi git on beş yıl önce gel
yalnızlar sokağında bekliyorum
tırnak uçlarımdan kan sızıyor
kan burun deliklerimden sızıyor
bütün camlarım kırılmış yorgunum
bir elektrikli gitar ulumaya görsün
aseton kokuları gelmesin
bir kadın sesi boşalmasın kulaklarıma
plastik bir merih gecesindeyim
serüvenlerin tutsağıyım yenilmişim
çiğneyip tükürdüğüm yoksa korku mu
yoksa bıyıklarımı kirleten bu yeşil
fosforlu saat kadranlarına eğilişim
akşam gazeteleri çıktı mı titremek
içimdeki filmin artık koptuğu mu
sen bakma bulutlandığıma on sekiz
s.o.s. ne demek biliyorum unutmadım
çanların kimin için çaldığını unutmadım
yeşil bir su içmedim mi şekersiz
klor kokuyor klor elim ayağım
dinamit kasalarına giriyorum
fransız afrikası'nda iş arıyorum
cezayir'de kurşuna diziliyorum
ölüm sarhoşluğundan bıkmadım
kadehini kaldır on sekiz bir daha kaldır
yıkılsın bu temmuz bırak ayaklarına
kafesinden çıkar yürek diye taşıdığını
köprülerini at gemilerini batır
ellerini ellerimin üstüne koy onsekiz
sen de bir ıslık uydur devrik ıslığıma
ömrümüzü bir suç gibi ayarlamadık mı
ağır bir hüküm giyer gibi öleceğiz
attila ilhan'ın şair yayından fırlatıp ruhumuzun derinliklerine attığı oktur 'yorgun serüvenci' şiiri, bir güne, bir tarihe bir hayata tanıklık eder, o hayatın içinden kendi acılarımızı, hayallerimizi, aldanışlarımızı, umutlarımızı, sevgilerimizi bulur her okuyuşta yeni birisiyle karşılaşırız.
yeşil su içmek , nazım hikmet şiirlerini sevgiline gönderdiğin için okuldan atılmak, hapis yatmamak için akıl hastanesinde yatmak mıdır, yoksa danıştay kararı ile 18 yaşında yıllar sonra tekrar liseye dönmek midir. yoksa lise son sınıfta kendinden habersiz amcanın gönderdiği şiirle ödül kazanıp şairler alemine arz-ı endam etmek midir, yoksa nazım hikmet hapisteyken davasına avrupadan destekçi bulmak için paris'e gitmek midir, paris'te afrika'dan cezayir'den gelen sömürülmüş insanlarda batının zulmünü birebir görmek midir yoksa ülkesinde sürekli polis takibinde olan, toplumcu bir aydın olarak yıldırılmaya çalışılmak mıdır yoksa marksizmi öğrendiğin paris'te batılıların herşeyin iyisini yalnız kendilerine layık görmeleri karşısında acı bir aydınlanma mıdır;
yoksa her daim yolu insan ve sevgi olan bir toplumcu özgür ruhun tüm haksızlıklara karşı yürüttüğü mücadelesinde içmek zorunda olduğu acı su mudur?*
bilinmez.
ancak bilinen şey ne kadar yeşil, klorlu acı sular içsen de şu hayatta, ölüme giderken yüreğinde hissettiğin yorgun da olsa o serüvenci ruhtur ve o ruhu yaşamaya cesaret edebilmek bile bizi yeşil su içmeye mahkum edenlerin hayal bile edemeyeceği yüce bir ruh halidir.*
not: tüm eserleriyle bizi aydınlatmaya devam eden attila ilhan'ın ölümsuz ruhu her daim aramızda umarız önemli düşünür kimliği de hak ettiği yeri düşün tarihimizde alır.
