açıklama yapılmayacak durumlarda, hüzün bir karabasan gibi çöktüğünde üstünüze, ses çıkarmamaya çalıştıkça hıçkırarak ve iç çekerek, kendi nefesinden ısınıp, kendi gözyaşınla ıslanarak, ve en önemlisi gerçekten kendinle ve duygularınla başbaşa kalma durumudur.
acın tazedir ya da ne oldugunu bilmedigin bi hüzün kaplamıştır içinii, aglar aglarsın ama ne fayda dinmez gözyaşları sonunda kimsenin duymaması, belkide eylemi kesme amacıyla, kafanı yorganın altına indirerek nefes alışında kısıtlamaya yol açtıgın olaydır...
bazen insan ağlamaktan o kadar çok korkar ki, yok olup, iyice ufalıp, kaybolmak ve öyle ağlamak ister. bazen bu duygu o kadar güçlü olur ki, ağlama isteğinden bile fazlalaşır. ve bazen ölmek; sırf ağlayacak bir tabut bulmak ister. bazen o tabut bir yorgan olur, bazen kendi omzunuz..
