insan hayatini kanitlanmis gercekler uzerine kuruyor. kendinin temelini olusturan kanitlanmis gerceklerin yanlis olup olmadigini bir daha uzun sure kontrol etmiyor. hayatinizi kurdugunuz temellerin bazilarinin yanlisligini ancak buyuk yikimlardan sonra farkediyorsunuz. bildiginiz seylerin sahteligini anlayinca hayatiniz icin cizdiginiz yolun yanlisligini goruyorsunuz. bu saatten sonra hangi yola gireceksiniz mechul.
allah kimseyi dogru yoldan ayirmasin.
nereye gideceğini bilememektir. ben ne yapıyorum burada demektir.
yıllardır savruluyorum ama savrulurken tutunan insanları gördükçe bu savruluşum bana çok ağır gelmeye başladı. hiçbir yola giremedim. hayalimde bir bölüm yoktu bir meslek yoktu bir insan yoktu. öylesine bir bölüm okuyup mezun oldum yine bir hayalim yok. sadece mutlu olmak istemek severek çalışmak istemek yetmiyor bir yol tutmaya. ben ne iş yaparım neyden keyif alırım bilmiyorum. kendimi boşlukta hissediyorum. en azından ne istediğini bilen insanlara imreniyorum. ne bileyim aşkına sahip çıkıp evlenme yolunu seçmiş insanları da başarılı buluyorum. onu istemiş ne istediğini biliyormuş ve başarmış. bu yaşıma geldim hala arayıştayım. ne yapacağım ben? benden ne olur?
iş arıyorum ama ne işi aradığımı bilmiyorum. her şeye yeniden başlayayım desem ne bölüm okumak istediğimi bilmiyorum. hayalim yok ki. bugün bunu yarın başka bir şeyi beğenirim. sevdiğim sevildiğim biri yok evlilik çok uzakta aile kurmak fikri uzakta.
benim gibi ne istediğini bilmeyen insanlar ne yapıp kurtulur ki bundan? arayışımdan yoruldum artık son bulsun istiyorum. çok yoruldum. hala ailevi korkularla yaşamaktan bu korkulara sıkışmış yaşamımdan kurtulamayacak oluşum düşüncesinden iğreniyorum.
kendimi çok küçük ve çaresiz hissediyorum. her şeyin peri masalı gibi aniden çözüleceğini de sanmıyorum.
bir işe girdim hiç hayallerimdeki gibi olmadı çok büyük başarısızlık yaşadım kendime güvenimi kaybettim. aradan çok uzun zaman geçti yeni iş bulamadım bulsam da o işte de başarısız ve mutsuz olacağımı düşündürüyor zihnim bana. hayalim yok ki diyorum böyle savrulurken nasıl seveceğim bir iş bulabilirim ki. kumar gibi. ya yeniden başarısız olursam nasıl toparlanırım diyorum. çok bunalmış hissediyorum. yaradana sığınıyorum. o isterse karşıma çıkarır diyorum.
öncelikle birçok kez hayattan nefret etmekle beraber nedensizce geçmişimden kaçamadığımı fark ettim ve bu beni kendi kendime düşman etti birçok zaman. kendime en yakın dostum olacak ben düşmanım oldum. kötü şeyler okudum kötü kitaplar. karanlık büyü kitapları filan. psikolojim alt üst oldu. insanüstü karanlık varlıklarla iletişime geçmeye çalıştım. ama sonra bir yolunu buldum ve ışığın tarafına geçtim. en iyisi buydu çünkü. tedavi oldum ve son birkaç yıldır sıkıntı yok. normal bir üniversite öğrencisi olarak yaşıyorum gayette sosyal bir biçimde.
