anne. bakınca iki heceden oluşan basit bir isim. yanındayken değerini bilmediğiniz ayrılınca ne demek olduğunu anladığınız bir varlık ki dünyanın en mükemmel varlığıdır onlar.
evet efendim benim konuma gelince;
gurbetteyim ailemden çok uzağım, gurbete indiğim ilk gün başımı yastığa koyduğum anda gözlerimden yaşlar dökülmeye başladı. isteyerek ağlamıyordum ama buna engel olamıyordum. sonra boğazıma gözyaşlarının biriktiğini hissettim ve bir iç çektim. o anda burnuma gelen koku hasretin belki de annenin kokusuydu.
özledim geride ne kadar insan bıraktıysam hepsini özledim. ama anne bir başka.
bir gün dönmek ve yolun sonunda anneyi görmek umuduyla yaşıyorum. beni ayakta tutan tek şey bu şu anda.
anneniz yakınınızdaysa kıymetini bilin ve bir kerecik öpün yeter.
edit: özlemek başa çıkılması imkansız bir şey.
askerden dönüş günümdü. elazığ'dan izmir'e gelmiş, trenle semtime inmiş ve elimdeki valizi omuzlayarak mahallemin yollarına dalmıştım. evimizin önünden geçen o uzun yola döndüğümde balkonda, gözleri yollarda bir kadın gördüm. biraz ilerleyince o da beni gördü ellerini ağzına kapadı ve istemsizce akan gözyaşlarını sildi. o sildikçe yenileri döküldü. onlar döküldükçe ben de onlarla beraber döküldüm. yol nihayet bitmiş evin kapısına gelmiştim. görmek istediğim, ellerine kapanıp, boynuna sarılıp öpmek istediğim, koklamak istediğim, başımı okşasın istediğim tek kişi annemdi. ve tam istediğim gibi oradaydı. çileli ve uzun bir yolun sonunda yolu anlamlı kılandı o.
