bugün yeni ev, yeni oda ve yeni odamın eşyaları için yabancı olmadığım ama yine de kendi şehrimden farklı bir şehrin yapı marketine attık kendimizi annemle. giderken annemin külüstürü tekliyordu ama sesimizi çıkarmadık. alacaklarımızı aldık ve çıktık.yolda bi bokluk olduğunu anladım ve sonunda olan oldu. araba ana caddenin ortasında ışıklarda hiç çalışmamak üzere durdu. annemle hiçbir şey söylemeden uzun bir süre aptal aptal birbirimize baktık. ilk düşündüğüm şey babamın yine bir bahane bulup bizimle gelmemesiydi.arkamızdaki bazı ayıların korna sesleriyle düşüncelerim beynimi kurcalamayı bıraktılar. herkese el kol hareketleriyle arabanın bozulduğunu anlatmaya çalıştık.sonunda centilmen bir bey bize yardımcı olup, arabayı kenara itti. annem adamın bu yardımsever tavırlarından bile şüphelenecek düşünceye sahip olduğu için ona eşim birazdan gelecek, tamirci aramaya gerek yok dedi ve adamı gönderdi. ve biz sap gibi kaldık. tek çare hiç hoşlanmadığımız büyük teyzemin eşini aramaktı ve yaptık.
