bu varlığın ne denli bir tehlike saçtığını, sanırım şemsiyeyi taşıyan insan evladı anlayamıyor. ''bu dağlar, yollar benim. istediğimi yaparım'' fütursuzluğunda eyleme kalkışıyor nedense. şemsiyeyi kenara çekip aşağı doğru açmak yerine, kafa hizasında tam göze girme potansiyeline yakın bir yerde açar bu öküz insan.
yağmur yağarken yürümek gibi bir zevkten soğuttu beni bu denyolar. korkuyorum arkadaş. iki gözümden birini ya da öküzlük leveline göre ikisini birden kaybetmek istemiyorum ben. hiç düşünce kalmamış insanlarda hiç.
bu bi de algidalı pandalı şemsiyeler ise hiç çekilmezdir. hani var ya böyle, sabit duran. onu da sürüklemeye çalışırsa, oha yani.**
(bkz: ben bunu görmedim)
her an etrafındakilerin can sağlığını tehlikeye atabilecek insan tipidir. 3-5 damla fazla yağmur damlasının o narin tenine değmemesi için haldır huldur yolun ortasında şemsiyesini açan insandır. ağzının ortasına iki tane çarpılarak kendisine getirilmesi gerekmektedir.
