her bölümün mükemmel anlatıldığı,en sonunda da süper bi şekilde kesiştirildiği,insanda tekrar okuma isteği yaratan,halil'in öyküsünün dehşet güzel olduğu,başarılı bir tuna kiremitçi yapıtı.
tuna kiremitçi'nin, diğer 2 kitabına oranla (bkz: bu işte bir yalnızlık var) (bkz: a.ş.k neyin kısaltması) ve (bkz: git kendini çok sevdirmeden) göreceli daha başarılı bulduğum, açelya'nın da dediği üzere tasvir ve imgesel betimlemeler konusunda vasatın üzerine çıkan eseri. Ama gelin görün ki yeter mi? fikrimce yetmez; çünkü tuna köken olarak şairlikten gelme bir arkadaşımız emin değilim ama (bkz: ay ışığında yürüyenler)olabilir ya da ona yakın birşeydi) ve bitabii eserleri de bu etkiden arınamıyor kolay kolay. Genelde kendini şiirsel bir dille ifade etmeye çalışıyor, olayın analizinden ziyade durumu, ruh tasvirlerini yeğliyor. Yani bir nev'i (bkz: yılmaz odabaşı) veya (bkz: nevzat çelik) tadında eserler ortaya koymaya çalışıyor. Şimdi bu türde en büyük sıkıntı, kitapların hacminin normal eserlere oranla çok daha küçük (takribi 200 sayfa) olmasıdır ki bu da insanın kitabı başladığı gibi bitirmesine ve kendisine 'olaylara neden bu kadar dar pencereden bakmış, kahraman sayısı neden bu kadar az' sorularını sormasına yol açar. Bu problem maalesef tuna'da da ciddi olarak mevcut. Bunun haricinde özellikle bu işte bir yalnızlık var eserindeki sıklıkla yakaladığım kurgu hatalarında ciddi anlamda azalma var ki gerçekten önemli bir nokta. Kitap isimler olarak böyle alengirli hatta (bkz: cezmi ersöz) vari şeyler kullanması reklam amaçlıdır (ki kendi de reklamcı zaten) neticede satış kaygısı gayet doğaldır, takdir edilmese de en azından garipsenmemesi lazım gelir.
Velhasıl kendi açımdan bakarsam naçizane tavsiyem tez zamanda ya tarzını değiştirip olay romanına yönelmesi ya
da eğer bu türde kalacaksa 'altını çizeceğim' şairane satırlara imza atmasıdır.
hülasa kendinin de gayet güzel dediği gibi 'üç kitapla hewingway olunmuyor' ama bunun bilincinde olmadan 1000 kitap da yazsa insan hiçbir şey olamıyor! Ne diyelim Allah yolunu açık etsin...
yolda üç kişi kitabının kapağı francois truffaut nun jules ve jim filminin afişinden ilham alınmayacak şekilde çalıntı yapılarak fırat eryılmaz tarafından çekilmiştir. kim ona çektirmiştir ne amaçla çekmiştir bilinmiyor. hadi birisi ona böyle bir kompozisyon verip ondan çekmesini istemiştir diyelim..
gülesim bile gelmiyor zamanında sinemayla ne kadar haşı neşir olduğu anlatan tuna kiremitçi'ye, onunla çalışanlara ve doğan kitapçılıka. truffaut nun baş yapıtı sayılacak bu filmini nasıl olur da bilmezler;
elbette biliyorlar ve onların bilmesi önemli değilidir, asıl önemli olan kitabın hitap edeceği kitlenin bunu bilmememsidir...
ama hiç şaşırmıyorum.. neden acaba!!
