umay umay ile kazım koyuncu'nun düeti kalbim acıdı şarkısının sonunda umay umay'ın söylediği cümle. umay umay bir gün istiklal caddesinde yürüreken kazım koyuncu'nun gyuli çkimi adlı şarkısını duyar ve çok etkilenir akabinde ağzında bu sözler dökülür, falan filan gibi bir şey..
kolay hüzünlendiremez aslında beni şarkılar. ilginçtir ki dil bölümü mezunu olmama rağmen sevmedim, sevemedim bir türlü ana dilim dışında şarkı dinlemeyi.
niye bilmiyorum ama kazım şarkılarının cazibesine karşı koyamıyorum.
sözlerini anladığım şarkılar içimi burkamaz iken kazımın lazca şarkılarında yer ile yeksan oluyor içimde herşey...
bu da öyle bir şarkı işte.
umayın o tılsımlı sesi kazım karizması ile birleşince doyulmaz bir hal alıveriyor.
ve final
işte bu cümle yavaş yavaş öldürüyor adeta insanı...
