her insan acıkır. yemek yiyerek giderir fizyolojik olarak yoksunluğunu. peki ya ruh açlığını nasıl giderir? fiziksel olarak yoksunluğun belirtisi aşırı terlemedir misal. ruhunki ise krizlerin esas sebebidir. maddeyi bulmak dışında ne yaparsanız yapın fiziksel açlığınızın bitmedğini düşünün. beyniniz ve ruhunuz madde için kıvranıyor. o an o maddeyi bulmak için yapmayacağınız iş yok ama iradeniz ruhunuzla savaş halinde. biliyorsunuz ki bir seferden her şey olabilir. biliyorsunuz ki eğer kullanırsan her şey yeniden başa dönecek. kafanızda yankılanan sesleri susturmak için o an elinizde bir silah olsa hiç düşünmeden beyninizi serbest bırakabilirsiniz. hatta bir noktadan sonra yapılacak en mantıklı hareketin bu olduğunu düşünmeye başlarsınız. seslerden, sanrılardan kurtulmanın maddeyi temin etmekten başka bir yolu var mıdır ki ömrünüz boyunca kendinizle hiç bitmeyecek bir mücadeleye tutuşmak dışında?
kendimle savaşarak geçecek bir hayatı istemiyorum.
fizyolojik bozuklukların yanın da bir de ruhta ki yoksunluk hissine kapılır bünye. o ağrılar, acılar dayanılmaz olur. ya bağımlılığın duyulduğu madde hemen bulunur, ya da bırakırsın bir süre sonra alışır nasılsa alışamazsa da ölür en fazla...
psikolojik rahatsızlıklarda verilen ilaçların da yokluğunda yol açtığı durum olabiliyor. baş dönmesi, baş ağrısı, saçma sapan davranma, hayattan bezmiş tavırlar ve sinirliliğe neden olabiliyor.
