cezmi ersöz ün, ocak 2006 tarihinde basılmış olan kitabı.
kitaptandan bikaç alıntı:
"tek başıma hiçbir sorunun yanıtını bulamıyorum. hep yeni hayatlar yaşamayı isterken, kendimi aynı hayatı tekrar tekrar, yeniden yaşarken buluyorum.. sisli bir gecede yolunu kaybetmiş gemilere benzetiyorum kendimi.. yanına gidip konuşmak istediğim insanları da işte bu kayıp gemilere benzetiyorum. uzaktan soluk ışıklarını görüyorum.. ama o ne onlar bana yaklaşabiliyorlar ne de ben onlara. sisli gecede birbirimize uzaktan bakıp, yeniden kayboluşlarımıza karışıyoruz. umudum kalmadı artık.. bu dünyada düşüncelerimi, beni, duygularımı gerçekten anlayacak birini bulmam imkansız gibi görünüyor artık bana. ama evimde duramıyorum yine de. kendimi sokaklara atmak, insanlarla konuşmak, kendimi onlara anlatmak istiyorum. dinliyor gibi görünüp dinlemeseler de anlıyor gibi yapıp anlamasalar da.."
...
"tek başıma dolaşıyorum beyoğlu nda.. gecenin kim bilir hangi saati, yine de her yer insan dolu. kimse evine gitmek istemiyor sanki. gece koyulaştıkça yalnızlık derdi artıyor. sadece benim evimin duvarları değil, bütün evlerin duvarları sanki aynı ayrılık şarkısını söylüyor. kimse tek başına bu şarkıyı dinlemeye katlanamıyor. evler saçmalığın kederine boğulmuş, yanlış yerde arıyor herkes kendini.. anılar zorba, bellek yorgun, hayaller kanatsız.. kimin gözlerine baksan, bu gördüğün ben değilim, ben aslında çok başkasıyım, diyor. kimi sevsem bu sevgiyle yarışacağı yerde benimle yerışıyor.kim beni sevse sevgide önce kendi yaralarını onarmaya çalışıyor. sevgi bir eliyle çağırıyor, korku iki eliyle geri itiyor.. kim beni öpse ayrılığın ipini geçiriyor boynuma. nereye gitsem, oraya benden önce anılarım gidiyor. oraya benden önce sevgiyi öğrenmeden nefreti öğrenen kadın gidiyor. nereden dönsem ardımda küskünlüğüm kalıyor. kimse kurtulamıyor bu küskünlükten. şiirler, aşk nefret etmektir, diye bitiyor.."
Hayat kitaplarda yazılan gibi değilmiş. Kitaplarda her kelimenin altında başka bir kelime gizliymiş. Her yüzün altına başka bir yüz... Böyle gidiyormuş, bunun sonu yokmuş.
Geç de olsa şimdi anlıyorum. Beni aşar bu kelimelerin altındaki kelimeler, bu yüzlerin altındaki yüzler... Ben içimdeki acıya bakarım. içimdeki enayiliğe bakarım. Evet, kelimelerin altındaki kelimeyi, yüzlerin altındaki yüzü biliyorum ama, ben seni içimde hissederken, sana inanmışken şehrin her tarafında yanan bir ışık vardı. Yollarda, bahçelerde, hiç durmadan yanan bir ışık... Sen bu hayatta her şeyi benden iyi bilirsin. Öyleyse açıkla seni içimde hissettiğim her an hayatı aydınlatan bu ışığı... Yollarda, bahçelerde, evlerde gece ve gündüz durmadana yanan bu ışığı..
Hadi böyle bir ışığın hiç olmadığına inandır beni. Enayisin de bana... Çocuklardan, sarhoşlardan, budalalardan bile daha enayi... **
hayat kitaplarda yazılanlar gibi değilmiş der arka sayfasında. kitaplarda her kelimenin altında başka bir kelime gizliymiş.
kitabın içinde bir yerlerde "ama yine de sevdiklerin, seni sevenler, buraya çağırır seni... hayatın içine, yaşanacak yere...." demiş ki bana da kalkıp ayakta alkışlamak düşer sadece.
bir kaç şiirle süslemiş kitabını.
hücrelerimdesin,
ışık senden geliyor içime...
sokağa çıkmak istesem
kalbinden çıkıyorum.
üstümden güneş eksilse
yüzüne bakıyorum.
gözlerinden çıkıyorum
gözlerime...
"evine başka köpek aldığın için vücudu önce yaralar döken, sonra da acılar içinde ölen bir köpeğin vardı, hani yıllardır sana bağlı, senden başkasını tanımayan... senden gizlice annen gömmüştü onu, evinizin arkasında uzak bir bahçeye...
işte ben o köpeğin ta kendisiyim ...
üzerime soğuk topraklar örtülse de, benden umut kesilse de, yine de beni ziyaret etmeni, bir kez olsun ayağıma gelmeni, toprağıma o sıcacık ellerinle dokunmanı istiyorum..
ben bunun için öldüm biliyor musun; toprağıma o güzel, o eşsiz ellerinle dokunman için...
ben senin ihmal ettiğin ölü köpeğinim....."
--spoiler--
Paylaşılmayan sevgiler acılaştıkça işte biz böyle sonsuz alıngan, her şeye gücenen, açık yaralar gibi yaşayan insanlar haline geldik.
--spoiler--
adamın karakteri ve yaptıkları umrumda bile değil ama bu kitabın ortalarına bir yerde şöyle bir paragraf mevcut ki akıllara ziyan.
Ne tuhaf bir şey seni sevmek.
Şimdiye dek hiç sevmediğim,
hiç güvenmediğim kendimi sevmek gibi bir şey.
Seni sevmek, yıllar sonra onca yoldan,
onca insandan, onca yalnızlıktan sonra kendime dönmek gibi bir şey.
Seni sevmek kokumla barışmak gibi bir şey.
Bir tek seni tanıyorum aslında ben.
Bir tek seni.
Dinliyorum anlat hadi.
Demek sonsuza dek kaçamıyormuş insan kendisinden.
