bilirsiniz genelde cadde üzerinde yeni bir mağaza açılırken davetliler eşliğinde kurdela kesilir toplanan davetli, davetsiz müşteri potansiyeline görsel bir törenle balonlar, çiçekler ve müzik eşliğinde belki de hafif tarzda yiyecek içecek ikram edilir. biraz şölen havasındadır. bu ritüelin olmazsa olmazı da da müziktir. müzik genelde coşkulu olandır. en azından herkesin eh işte diyebileceğiniz evrensel olan herkesin dinleyebileceği bir türü seçilir ki, her sosyal kesimi biraz olsun kucaklayabilsin.
caddeden yürüyorum. uzakda toplanan kalabalık bir grup ve çiçekler. müziğin sesi yavaş yavaş kulaklarıma gelmeye başladı. hep aynı. ritim şu "nay na na na na' sonrada sert bir tıss es. sözler desen müziğe yapıştırılmış tam bir yeşil pop. hiç sevmediğim serdar ortaç bile bu kadar kolay beste yapmıyor. normal bir ilahi olsa mesela sordum sarı çiçeğe hadi diyeceğim ama adamın niyeti zaten belli. sözün her yerinde allah rasülallah geçen bu ilahilerle müşteri potansiyeline bezirganlık yapmak...
yürüyerek geçtim oradan. düşünmeye başladım way be dedim nerden nereye gelmişiz kardeşim. toplum olarak nereye gidiyoruz. ilahiye karşı değilim ama kalitesiz olan herşeye karşıyım. içinde allah, resulallah geçen kutsal imgeleri bile kimler bu kadar ucuz hale sokup bu kalitesiz parçalara sakız edebiliyor. bu kalitesizliği, bu haddini bilmezliği nasıl bu kadar kolay yapabiliyorlar diye düşündüm. bu geçekten inanan insanlara bile ne kadar saygısızlık oysa... ahh cehalet!
acaba dedim araya mı denk geldim yanlış bir parça mı girmiş... işim bitti. dönüş yolunda 20 dakika sonra yine aynı kalabalık. iyice dikkat kesildim aynı parça mı diye. hayır hayır. benziyor ama kesinlikle ilk parça değildi. parça farklı, müzik aynı. ritim yine "nay na na na na" sonunda sert bir tıss ve yine es. her cümlede geçen yine bol allahlı bol rasülallahlı ama farklı sözler.
pes be kardeşim yahu. hacca gideceklere malzeme satan dükkan açmıyorsun. ayakkabı mağazası açıyorsun!
