Her yetimhane çocuğunun kağıtlar yerine hafızasına çiviyle kazıdığı anılardır.
Yıl bilmem kaç,yaş yaklaşık 6.
Bugün anneler günüymüş anne televizyonda gördük.Hemen kapattı sevimanne televizyonu ve sarıldı ağlayanlara.Ben yine ağlamadım merak etme ama.
Hava gökgürültülü yağmurlu yine.Korkuyorum ama ağlamıyorum merak etme anne.
Bugün baş ucuma bir çizik daha attım bak hergün ki gibi.Rakam yazmayıda okumayıda bilmiyorum ama benim yerime okuyacak insanlar da var anne.Ama çizik atmakta zekici değil mi anne? Onlar 1000 olunca sen beni gelip alacakmışsın öyle söyledi sevimanne.Yan yatağımdaki mehmet abi varya o saydı 297 olmuş bugünle birlikte.1000'e yaklaşmışız anne,öyle söyledi sevimanne.
Hem bugün 'ANNE' yazmayı öğrendim,mehmet abim öğretti baksana,ne kadar güzel bir yazı anne! yazısı bile güzel anne...
Yatağımın demir ayağına yazdım seni hep benimle ol diye.Biraz dayak biraz azar ama ağlamadım merak etme anne.
Sen o yazıyı görüp geldiysen artık birlikte uyuyacaksak sorun yok.Sildiler ama ben yine yazar yine dayağımı yerim anne!
Sahi 1000 olunca gelecek misin? 1000'e az kalmış öyle söyledi gözleri yaşlı sevimanne...
