bazen özel hayatımızda bazen toplum olarak o kadar yetersiz konuştuğumuz konular var ki.. mesela kendi hayatımda ne kadar haksızlığa uğradığım konusunda kimseye yeterince bir şey konuştuğumu düşünmüyorum. gördüğüm aile baskısı, birinin yanlış davranışında hep benim suçlu çıkmam, tacizde bulunduklarında bile benim yüzümden bulunmuş olmaları, onları tahrik edici giyindiğim için olduğunu falan söylediler hep bana. ben asla haklı olmadım hiç suçsuz olmadım. kuzenimle küçükken oynadığımız oyun sırasında ona araba çarpmasına sebep olduğum gerekçesiyle o yaşta dayak yiyerek hastanelik olmamla başladı her şey. sonraki adımlar o kadar sert dayak yemesem de benzeri şekilde gelişti. küfür yedim kavga ettim okulda da suçlu bendim arkadaşlarım sigara içer üstüme kalırdı. eve gidince kimseyi inandıramazdım içmediğime. sonra bir keresinde aile içinde uzak akrabamız gece odama gelip uyurken yanıma geldiğinde karşımda görünce çığlık atmıştım yine suçlu ben olmuştum. niye daha önce fark etmedim? o saatte niye bağırıyormuşum komşuları uyandıracakmışım.. sokakta tacize uğradım giydiğim pantolon tişört çok tahrik ediciymiş neden bunları giyinmişim? erkek arkadaşımdan dayak yedim, elin oğluna güvenirsen dayak yersin niye güvendin? ben kime güveneyim ki peki? bunların hiç birin ses çıkaramadım yeterince. o kadar yoruldum ki.. şimdi toplum olarak da bu sessizlikle ilerliyoruz içim yansa da elimden bir şey gelmiyor. konuşmadığımız çok şey hakkını aramadığımız uğradığımız binlerce haksızlık var. düşünmek bile ağır geliyor
