ruhu ızdırapla kaplayan, elem ve keder verici bir duygudur.
geçen gün çalıştığım iş yeri olarak yaşlı bakım evine (huzurevi) konuk olduk. bir tane nur yüzlü tatlış amca vardı ama hıçkıra hıçkıra ağlıyordu, yanına gittim içim acıdı resmen, çocukları hayırsız çıktı sandım ama değilmiş, "yengen rahmetli hayattayken çok az cima eyledik, şu an da elimden bir şey gelmiyor, resmen boşa yaşıyorum, öldürün beni" diye diye hıçkırdığına tanık oldum. insan olanın üzülmemesi anormalliktir bu durumda, neticesinde de bana bir aydınlanma geldi. yeteri kadar yapmamış olabilir miyim? günlerdir bu ızdırabı ruhumda taşıyorum.
korkun benden şu saatten sonra, horoz başını kaldırdı.
