türk insanının kendisini yönetecek insanı seçmek için oy verirken aklından geçen düşünce.
bu düşünce artık kanımıza, genlerimize işlemiştir. bir belediye başkanı bir şehir için çalışıyordur ama bir bakmışsınız birçok ihaleden, ihale verilen kişilerden pis kokular gelmektedir, belediye milyonlarca lira borçlanmıştır, 15 yıl sonrası temlik altındadır neredeyse, adamımız şunu der "abi adam yiyor ama çalışıyor da, öteki tamam yemiyordu ama çalışmıyordu da" yani, yemenin çalışmayı olumlu yönde etkilediği düşüncesi hakimdir.
o zaman bu yeyip ama çalışan orospu çocuğu -merak etmeyin, hukuki sorun çıkmaz, kim burada "paleface bana hakaret etmiş" derse, yolsuzluk işindedir zaten, önce onun başı yanar, akıllı adam bulaşmaz buraya * - pekala çalışırken yememeyi de bilir.
genelde belediye başkanları için söylenmekle beraber, seçimle iş başına gelen yöneticilerin çoğu için benzer düşünceleri olan mevcuttur.
türk insanının nesilden nesile aktardığı bir karakter, bir siyasi kültürdür vesselam.
uzun yıllar boyunca hiç çalışmayıp paso yiyenlerle muhatap olan necip türk halkının aslında bir yerde mecburiyetidir. yok vazgcaydım necip değil bunlar aptal aptal. oysa cehape'ye oy verselerdi öyle mi olurdu? adamlar hem harıl harıl çalışıyorlar (seçim sonuçlarından belli) hem de siyaseti içlerindeki vatan aşkının bir tezahürü olarak yapıyorlar. yani hiçbir maddi çıkarları, beklentileri yok. vatan aşkı, gelincik tarlası, ahde vefa......
tepeden inme demokrasiye kavuşmuş, sonradan görme halkımın siyasetteki en önemli mottosu.
lan bu adamın zararı yararından çok dersin boşver yesin ama çalışsın der hemen.
adam evini barkını yiyecek hala yesin ama çalışsın.
aynı zamanda siyasetçilen ahırdaki öküzle bir tutulması olayıdır ki tek fark ahırdaki öküz az çalışıp çok yerse hemen keserler, siyasetçi az çalışıp çok yerse baştacı olur.
