gözler ve surat öyle bir hale girer ki, içinizden "hayır hayır!" nidaları geçer ama o bakıştan sonra artık geri dönüş yoktur. gözler düşer, dudaklar titremeye başlar ve büyük an! insandaki zamanı durdurma isteğinin bundan daha fazla yoğunlaştığı bir an yoktur.
aslında bir yoklama bakışıdır o. zırlayıp zırlamama kararını verecektir. eğer eyvah düştü vs diye haykırırsanız o da kıçını yırtaraktan ağlar. eğer sakin ve olumlu davranırsanız vazgeçecektir. yemeyin efendim. bebekler üç aylıktan itibaren yalandan ağlamaya başlıyormuş.
çocuklara, ya da aslında bebeklere maruz kaldığımda bazen uzaktan inceliyorum onları.
oynarken yere düştüğünde hakikaten eğer ebeveyni veya etraftaki her kimse cart diye çocuğun yanında bitip onu ilgiye boğuyorsa eleman direkt ağlamaya başlıyor.
ama kimse görmediyse ve ilgilenmediyse çoğunlukla ayağa kalkıp oyununa devam ediyor.
hemen idrak edemez durumu, sıcaklığıyla anlayamaz da canı yandı mı yanmadı mı, e ama ortada bi panik durumu da vardır. işte o an muallakta kaldığı andır çocuğumuzun. o arada onu oyaladınız oyaladınız yoksa musluklar direkt açılır.
düşme eyleminin gerçekleşmesi sonrasıyla bu olayı zihinde idrak etme arasındaki sürede oluşan yüz ifadesidir. içeride sanırım şöyle olmaktadır olay : aaaa ne oluyor ?...düştüm ben...eee madem ki düştüm ne yapmam lazım ?...ağlamak lazım evet en iyisi bu ağlayayım bari...
- hacı, ben ağlıyorum...
- hayır, yapma lütfen...
- ama çok acıdı!
- acımamıştır belki, tekrar düşün lütfen!
- lüzum yok, koparıyorum ben feryadı...
- hayır, yalvarırım yapma!
- eeeeaaaaaaa!
