yere bakarak düşünen insan karamsardır, dokunsan ağlayacaktır belkide... çevreden kopmuş biçimdedir, yalnız hisseder kendini, ne yaptığını düşünür... ne yapacağını... daha doğrusu hepsini aynı anda düşünür, ya da düşünmekten bıkmıştır belkide; sadece boş boş yere bakıyordur artık... çevredeki hiç bir sesi duymadan; hiç bir hareketi algılamadan sadece yere bakıyordur ama hiç bir şey düşünemiyordur... yakar bir sigara, izler dumanını... gözlerinin altında çukurlar oluşmaya başlamıştır geceleri uyuyamamaktan, yaşlanmaya başlamıştır belkide ufaktan... bundan sonra alacağı darbeler bu kadar yıpratmayacaktır onu, doğru ya alışmıştır artık ya da alışmış gibi yapıyordur... yapmak zorundadır... bazıları kaldırır kafasını bir süre sonra ufka bakmaya başlar, sonra düşünmeye... aklına anılar gelir önce, sonra yavaş yavaş sonlar ve bitişini düşünür... ileriyi düşünmeye başlar bir süre sonra farkında olmadan... yere bakarken zifiri olan gözler ufka doğru dönünce parlamaya başlamıştır... aslında ne kadarda ışıltılılarmış... ufka bakarak düşünen insanın yere bakarak düşünen insandan tek farkı bazı şeylerin farkında olmasıdır... yere bakarak düşünen insan çaresiz insandır...
