yetişkinliğe yaklaştıkça mantıklı olan düşüncedir. çocukken yerdekileri yemek istemeyip ağaca dalarak düşüp kol bacak kırmayla son bulurdu dut yeme isteği. o sırada anne-baba ya da bilimum yetişkin hısım akraba yerden ye evladım diyerek uyarırdı ama dinlemezdik.
şimdi düşünüyorumda, yerden al, yıka ye nolcak. zamanla insan akıllanıyo be sözlük.
