Bağdaş kurularak oturulan en güzel sofradır hele bir de kalabalıksan asker biçimi otur bakalım. Uyuşsa da ayakların ne tatlıdır o his.
Dene bakalım sandalyede bağdaş kurmayı. Olmuyor değil mi?
Kendimden biliyorum.
yer sofrası benim için, bereketi ve hep beraber yemek yemenin zevkine varılan güzel bir kültürdür. artık masalarda yemek yeniyor diye nostalji severliliği yapmak istemem ama gerçekten yer sofrasında yiyince daha bir doyuyordu sanki insan, rahat oturamamasına rağmen.
80li yılların orta direk ailesinde yetişmiş biri olarak, yer sofrasına laf edenin kafasında eski cam küllüklerden kırarım.
Yer sofrasına konan her şey herkese aittir. " kendi tabağından yemelisin" gıcık elitliği yoktur.
Her şey bol bol konur, varsa imkan. Minimal porsiyonlar şahsen kesmiyor beni. Olur da kapı çalarsa o da hemen gelir çöker, böyle bi içtenlik.
Ben şimdi masada yiyorum hep. iki kişi tv' ye baka baka yiyip kalkıyoruz. Servis tabağı, çatal bıçak...Ülkecek kral soyundanız, hiç köy yoksulluk filan görmedik.
Piknikte güzel, evde ıyyy hay sizin....
Karnın ikiye katlanirken yemek, yemek tam bir işkence. bir de yetkililere seslenmek istiyorum sığmıyorım ayağım uyuşuyor, beğenmemezlikten oturmamazlık değil vallahi.
samimiyettir yer sofrası, lezzettir. Özellikle kış aylarında, soba yanarken o odunun çıtır çıtır sesi ve sobanın önünde bulunan kapağın deliğinden görülebilen ateş çıngıları eşliğinde, yere serilen bir sofrada yenilen yemeğin tadını, şuan en lüks bir lokantada bile alamıyoruz. En azından bazılarımız..
