ben genelde normalde hiç sevmediğim yemediğim şeylere bizimkiler yok o yemez o sevmez deyince bi iştahım açılır yerdim bizimkileri rezil ederdim evdede lafı yerdim tabii.*
-yer misin evladım ?
+yok teyzesi mal o, yemez.
-a ah aşkolsun çocuk yesin bişiyler ayol.
+nolur nolmaz diye gelmeden midesini aldırdık biz bunun.
-aman iyi amk.
+doğru konuş zuhal hanım sikerün. *
(bkz: annem)
her misafirliğe gittiğimizde hayır o yemez hayır o içmez hayır o oturmaz hayır o gitmez hayır o oynamaz derdi beni deli ederdi. etrafta bolca var böyle annelerden.**
gelişimin önünde büyük bir engel teşkil edendir. kişiliksiz büyüyecek bir bireyin belki de yegane sorumlusudur. çocuğuna daha temelden kendi kararlarını kendi vermek olanağı tanımamaktadır. genelde çocuğu tarafından mat edilir ve 'hayır yerim!' gibi ani tepkiler alır.
çocuğun annesi: aa suzan çocuğa pasta vermedin?
teyze: yok yok yemez o.
çocuğun annesi: niye yemesin canım aaa.aa.
çocuk: yirim.
çocuğun annesi: oğlum daha yeni evden çıkarken yemedik mi? ne çabuk acıktın.
çocuk: karar verin a.q
annemin ben küçükken sürekli yaptığı hadise. hem şişko olmama sebep olmuş hem de bir yere gittiğimizde loveatthefirstsight sen yeme gibi çıkışmalarıyla beni rezil etmiştir.
yurdum annesinin klasik tepkisidir.. aslında bu biraz çocuğu tok gözlü yetiştirme çabasıdır belki.. bu tip anneye sahip olan çocuklar sahiden de gittikleri misafirlikte ne yaramazlık yapabilirler, ne orayı burayı karıştırabilirler.. artık bu çocukların kaderi ev sahibi teyzemizin ellerine kalmıştır. ev sahibi anneyi tuşa getirip 'ay olur mu şekerim, yesin çocuk..' der ve cevabını bile beklemeden mutfağa yönelirse çocuk o günü savaş kazanmış muzaffer kumandan hissiyyatında kapatacaktır..
bir de çocuğun iç dünyasını, annesinin verdiği tepkiyle o güzel kekleri hüpletmeyi düşünürken yıkılan hayallerini hiçe sayarak bu teklifini ikilemeyen ev sahibi teyzeler vardır. hatta onlara teyze bile demek istemiyorum. kibarlığımı bozmadan hanım diyeyim.. şöyle bir konuşma geçer.. 'yer misin?' der ev sahibi.. 'o yemez' der anne.. çocuğun gözleri fincan gibi açılmış 'teyze' sıfatını koyduğu ev sahibinin olaya müdehalesini beklerken ev sahibinden şuna benzer bir cevap gelir. 'peki madem. ay nebahatciğim biliyor musun bilmem kimin oğlu bıdı bıdı da bıdı bıdı..'
işte o çocuk o an sinmiştir.. yıkılmıştır.. hayata bir adım geriden başlıyordur o çocuk.. 'hayır anne, yicem ben de' demeyecek kadar annesine saygılı, bir kaç dilim kek için ağız eğmeyecek kadar da gururludur.. *
- yer misin çocuğum, koyim mi bundan da?
+ yok teyzesi, o yemez onu.
* hayır, yicem.
+ çocuğum evde yemiyosun ama?
* napiim sen de güzel yapamıyon, babam bile yemiyo. bu teyze çok güzel yapıyo.
+ eve gidince görecen sen. zıkkımlan şimdi.
