yer misin? içer misin? sorusuna anında " yok yok o yemez teyzesi" diyerek müdahale ederek hevesi kursakta bırakan anne.
şayet böyle bi başlık açabilseydim havamdan geçilmezdi lan. Başlıktaki endama bak. başlık değil roman sanki. Hayır açılsa sol framenin yarısını kaplar şerefsizim.
saçı permalı, elbise askısını çıkarmamışta hala omuzlarında askı varmış gibi duran vatkalı yılların annelerini az-çok hatırlar herkes. bakkallarda olan eski kolonya şişelerine bakarken * büyülenen, sırf bi kere de benim için aksın diye bayramda harçlıklarla o şişeden kolonya pıspıslatan çocukları da eminim.
Sen de; O zamanlarda Anaların Etekliği olan, anne nereye biz oraya mottosundan nasiplenmiş, Hani şu tırnakları 2 haftada bir Pazar geceleri en dipten kesilen, okulda acı veren tırnakları yüzünden öğretmenin yazdığı şeyi ağlayarak yazmaya çalışan, yazamadığı zaman, "velin yarın okula gelsin" lafındaki velinin eve gelince sizi bi güzel tartakladığı, banyo lifiyle derisi soyulmuş, "yeme yeme. o yemek yarın akşam yine önünde" diyen anaların evlatlarından mısın? Zor bela anadan para aldığımız zamanlarda yanımızda hangi arkadaşımız varsa onlara da alacağımız şeyin aynısından almamızı şart koyan anaların, Şimdikiler gibi ellerinde magnum, yanındaki çocuğun eli boş gezemesine izin veren analara kıçıyla güldüğü, Baktı ki, parası sadece kendi bebesine verecek kadar, "o halde al sana salçalı ekmek hayde dışarı yallah..." diyen bi anne de sende mi var?
O zaman kabul et sende de var hala tek başına yemek yiyemiyecek kadar tutukluk. utanıyorsan girdiğin her ortamda, açlıktan öleceğini bilsen de diyemiyorsan "usta, 1 acılı bi ayran bi de çoban salata" aha bu anaların yüzünden hep. idda ediyorum kim kendini savunacak olayda konuşamıyorsa, kimin gözyaşları her an akmaya hazırsa "o yemez teyzesi" diyen annenin bebesi o bilirim. Ha bende tam tersi etki yaptı o ayrı. Ehehhe... yerim üstüne künefemi bile söylerim.
Ne zaman dışarıda at gibi koşmak yerine sırf pasta börek yemek için gitsem altın günlerine, mutfakta yer bezinin üstünde kıytırık börek kenarlarını, etli dolma gibi sarılmış ( muhtemelen evin beceriksiz gerzek kızı sarmıştır o dolmaları. O ne lan kafam kadar zeytinyağlı sarma mı sarılır..) ve her yerinden pirinç taneleri dökülen sarmaları, imamın sidiği gibi tabir ettiğimiz paşa çayımızı içerken bulurdum kendimi. Fırfırlı eteemmm beyaz çoraplarımla yemeeem bitti mi anamın yanında alırdım ben soluğu; ( tam dayaklık çocukmuşum allama be nefret ettim lan kendimden) bakardım tabaklarına. Eneee o ne lan? rus salatası, anam anam o yıllarda kısır ve patates salatası haricinde salata mı vardı? Yoktu. o halde, şükran teyze alamanyadan gelen gelininden yeni bi şey öğrenmişti. Çocukluğun verdiği o saflıkla anamın tabağından bi kaç çatal yediğimde, geldi beklediğim soru;
-nüko yer misin canım sen de ? Hıııı? bi bardakta kola?
iç ses "ay lav yuuu şükran teyze" sesleriyle yankılanırken, bön bön utanmışlık akan bakışlarla sadece kısık kısık kafa sallama. aslında bunun cevabı tam "hııı hııı yerim" olacakken,
+ yok yok o yemez teyzesi...
Geri al.
+ Yok yok o ye-mez tey-ze-siiii....
Ordaki nükoyu kaldır. kaldır kaldır, koy kendi nikini. (nikini dedim lan) sen de yaşadın di mi?
Diyemedim de yiyemedim de lan. yiyemezdim. Çünkü biliyorum eve gidince tok evin aç kedisi diye azarlardı beni.
"Ben sana ne dedim ha ne dedim? yemeğini yedikten sonra doğru dışarı hadi demedim mi? Elini bişeye sürmeyeceksin, soru sorulmadan cevap vermiyeceksin, başka bi şey istemiyeceksin demedim mi? ( eee sordular herhalde demek vardı da sıkıysa söyle) başım önüme düşecek, dünyanın en kötü işini yaptım galiba korkusuyla bi kere bile diyemedim "yerim teyze doldurrrr" diye.
Çünkü anne noktayı "o yemez" diye koymuştu bile.
Hatta bu annelerin eve kadar dayanamayıp yarım ağız lafları eze eze "sen az gel yanıma canım" diyeni, illaki gözlerininden yine hatalı bi şey yaptığımızı anlatanı da vardı.
Dikkat et "sen az gel canım" diyip tuvalet kapısının arkasında kaba etlerimizin davetli olduğu çimdik partilerinden bahsetmedim. Bahsetmem de zaten...
O değil de çimdik yerken "yer misin yemez misin" diye sormadı kimse. teyyy teyyy....
benim annemdir bu. çocukluğumdan beri bana çay getiren tüm teyzelere "-bizimki çay sevmez zahmet etmeyin ona" diyen annem yüzünden ancak lise çağına gelince öğrenebildim aslında çayı sevdiğimi. * ama beni sevdiği için yapardı bunu kendince, biliyorum. *
hemen her konuda çocuğun kişiliğinin oturmasına engel olabilen anne tipidir. bir süre sonra o çocuğun dili kullanılmaya kullanılmaya körelir ve kendisine sorulan sorulara "anneme sormam lazım" tepkisi gösterir. ezilir büzülür.
çocuğuna duyduğu fazlaca sevgi yüzünden yapar bunu. valla kötü bir amacı yoktur. belki teyzenin verdiği ikramı küçükken sevmediği aklına gelmiştir de onun için çocuğunun yemiyeceğini düşünüyordur. *
inan bak hemen her yaşta başa gelebilecek hadiselerdendir bu. "yok artık" deme, yaşa başa bakmayan anneler için zor olmaz müdahale etmek yemeye niyetlendiğin bir yemeğe. şöyle ki;
annen bir arkadaşına gitmek için tabiri caizse daha karga b.kunu yememişken çıkmıştır evden. kapı eşiğinde bir elini duvara dayamış halde, ayakkabılarını çekecek kullanmadan giymeye çalışırken de tembihlemiştir "mutlaka uğra sende" diye. rica kılıklı bu ultimatom sebebiyle öğle vakti sende kalkar gidersin annenin olduğu eve.
herkesi bir bir öptükten sonra ev sahibi olan teyze sorar: "kızım aç mısın" diye. karnımdan gelen sesleri duydu da mı öyle dedi acaba diye düşünürken sen, daha masadan kalkmamış çayını yudumlamakta olan annenin yanına oturmuşsundur bile.
canım teyze uzatırken içinde börek olan borcamı sana, anne ittirir eliyle ve der anında:
- yemez o rejimde, diye.
ya da bak gerçekten sevmiyorsundur hamur işi falan. ( bunu derken kendi yazdığıma inanamadım var mıdır hamur işi sevmeyen)ama hani açken sevmediği bir yemeği dahi iştahla yiyebilir ya insan gözün görmez işte senin de o an. tam uzanıp tabağına alacakken bir iki dilim, anne hemen müdahale eder duruma. neden çünkü seni düşündüğü için. ayıp olmasın diye aldığını sanar, bilir çünkü hayatta yemezsin sen börek falan.
- yemez o teyzesi, ağzına sürmez börek falan.
yahu çiğ yufka yiyecek durumdasın belki öyle acıkmışsın. masadaki soğuk salatalar bile dindirmemiş gözünün açlığını. çaresiz teşekkür eder, alamazsın tabağına hamur işi olan herhangi bir çeşitten.
ya da şöyle düşün, hani kalabalıkta daha iştahlı yenir ya yemekler, başkasının evinde yediğin daha tatlı gelir bazen insana; doldurursun tabağına ne ikram edilmişse.
- evde olsa yemez, şuna bak
derse anne o anda, iştah mı kalır adamda?
"yemez o yemez". bu sefer döndüğünde eve, de bakalım "anne ben açım" diye. emin ol der o da sana "valla karnını doyursaydın orda" diye.
Kızının bilinçaltına kendisine uzatılan her gazozun içinde uyku ilacı var düşüncesi yerleştiren annedir.
Kız hayatının hiç bir döneminde ağız tadıyla gazoz içemez hatta kocası bile jest olsun diye doldurup getirse Nuri alço gözüyle bakar.
çocuk ilkokula yeni baslamistir, bebedir hala, hala annesiyle ev gezmeleri, altin ve dolar gunlerini kacirmadan gezmektedir. e gidiş sebebide ortamdaki börek çörek tarzi mamullerden çimlenmektir zaten. veledimiz sessiz sakin annesinin yaninda otururken yiyecek servisi baslar ve bir teyze tarafindan "bundan da yermisin yavrum?" tarzinda sorulan soruya çocuğun cevabi evet dahi olsa, hemen ardindan anneden gelen "o yemez teyzesi cok yiyince akşam tuvalete çıkamıyo" şeklindeki itirazlar yüzünden çocuğun hevesi kursağında kalır, içinde fırtınalar kopar da "yiyecem teyze salla annemi" diyemez bir türlü. (bugune kadar da "yiyecem ulan sicarim babanizin şarap çanaaana" diyeni gorulmemistir ne yazikki) tabii annenin bunlari, sirf arkadaslari arkasindan "ayy süheylaaa, x in oğlu/kızı da ne arsız ne bok boğazmış şekerim" demesinler diye yaptığı barizdir. böyle geçen bir çocukluğun üzerine ileriki yaşantısında bu çocukta kişilik bozukluğumu olmasin, bu çocuk asosyalmi olmasin, bu çocuk pısırık mı olmasin efendim.. piç ettiniz yine bir nesli daha, allahinizdan bulunuz ev hanimlari..
küçükken başımıza sıklıkla gelmiş olay. çocuksunuzdur. bir bayram günüdür. bayramlık gidiyilip bayram gezisine çıkılır.* evler gezilmeye başlanır tek tek. gittiğiniz bir evin hanımı baklava yapmıştır. ikram edecektir soru herkeze sorulur sıra size geldiğinde cevap verme hakkınız elinizden alınmıştır. annenizden şöyle bir ses çıkar yok saol teyzesi çok yedi bugün. o an yıkılırsınız bırakın bir tabak yemeyi tepsiyi götürecekken baklavayı koklayamazsınız bile. içinizde önce bir yanma hissedersiniz. ağlarayarak ben baklava istiyorum demek istersiniz ama çıkmaz sesiniz boş boş bakarsınız etrafa tek teselliniz ise şekerlikten alınmış badem ve ya çikolatadır.
zalim bir annedir.. misafirlikte olsun, sokakta olsun şahsınıza sunulan ikram durumunda alıp almama konusunda tereddüte düşen o mazlum çocugun ahını almış annedir. lan sora diyolar "bu gençler kendi kararlarını kendileri veremiyorlar". işte bu yüzden! daha çocuk yaştan çocuğun lokmasına karışan anne ilerde giydigi donun rengine de karışır, evlenecegi hatuna da karışır. bu anne bunu yapmakla kalmaz bi de misafirlik dönüşünde o çocugu artık ezmek için mi sorar dalga geçmek için mi sorar bilinmez:
böyle bir annesi olan çocuk fazla yaşamaz bunu bütün samimiyetimle söylüyorum, yaşa da Aids olur, yalan olur, telef olur.. bak yer misin diye soran teyzeye yemez o diyen anne, aklını başına devşir rahat bırak o an senden hüzünlü gözlerle izin isteyen o çocugu..
çocuğun kendi kararını veremediğini düşünen anne.
sonra zaten kendi sorar.
*: yermisin yavrum? yemezsin değil mi?
/: yok yok yemem karnım tok.(istiyordum hepsinden ama ...)
*: aferin evladım öyle uslu uslu otur.
içsel ses: ulan yine aç kaldık ya!
- yer misin çocuğum, koyim mi bundan da?
+ yok teyzesi, o yemez onu.
* hayır, yicem.
+ çocuğum evde yemiyosun ama?
* napiim sen de güzel yapamıyon, babam bile yemiyo. bu teyze çok güzel yapıyo.
+ eve gidince görecen sen. zıkkımlan şimdi.
yurdum annesinin klasik tepkisidir.. aslında bu biraz çocuğu tok gözlü yetiştirme çabasıdır belki.. bu tip anneye sahip olan çocuklar sahiden de gittikleri misafirlikte ne yaramazlık yapabilirler, ne orayı burayı karıştırabilirler.. artık bu çocukların kaderi ev sahibi teyzemizin ellerine kalmıştır. ev sahibi anneyi tuşa getirip 'ay olur mu şekerim, yesin çocuk..' der ve cevabını bile beklemeden mutfağa yönelirse çocuk o günü savaş kazanmış muzaffer kumandan hissiyyatında kapatacaktır..
bir de çocuğun iç dünyasını, annesinin verdiği tepkiyle o güzel kekleri hüpletmeyi düşünürken yıkılan hayallerini hiçe sayarak bu teklifini ikilemeyen ev sahibi teyzeler vardır. hatta onlara teyze bile demek istemiyorum. kibarlığımı bozmadan hanım diyeyim.. şöyle bir konuşma geçer.. 'yer misin?' der ev sahibi.. 'o yemez' der anne.. çocuğun gözleri fincan gibi açılmış 'teyze' sıfatını koyduğu ev sahibinin olaya müdehalesini beklerken ev sahibinden şuna benzer bir cevap gelir. 'peki madem. ay nebahatciğim biliyor musun bilmem kimin oğlu bıdı bıdı da bıdı bıdı..'
işte o çocuk o an sinmiştir.. yıkılmıştır.. hayata bir adım geriden başlıyordur o çocuk.. 'hayır anne, yicem ben de' demeyecek kadar annesine saygılı, bir kaç dilim kek için ağız eğmeyecek kadar da gururludur.. *
annemin ben küçükken sürekli yaptığı hadise. hem şişko olmama sebep olmuş hem de bir yere gittiğimizde loveatthefirstsight sen yeme gibi çıkışmalarıyla beni rezil etmiştir.
çocuğun annesi: aa suzan çocuğa pasta vermedin?
teyze: yok yok yemez o.
çocuğun annesi: niye yemesin canım aaa.aa.
çocuk: yirim.
çocuğun annesi: oğlum daha yeni evden çıkarken yemedik mi? ne çabuk acıktın.
çocuk: karar verin a.q
