Yine aynı aileye sahip olmak isterdim. Arkadaş çevremi seçerken kiminle eğleniyorum, kim benim her durumda yanımda, kim bana gerçekten değer veriyor diye düşünerek oluştururdum. Annemi daha çok dinler, daha çok öper, daha çok sarılırdım. Ailenin her şeyden önce geldiğinin farkında olarak diğer her şeyi ikinci plana bırakırdım. Planlı yaşamaz kendimi hayatın akışına bırakırdım. Başkası mutlu olsun diye değil ben nasıl mutlu olurum diyerek yaşamaya ve seçimlerimi bu yönde tutmaya çalışırdım. Keşke böyle bir hakkımız olabilseydi. En kötü ihtimalle bir kereliğe mahsus istediğimiz yaşa geri dönebilseydik. ikinci bir şansla başlayan yeni hayatımızı pişmanlıklarla dolu geçirmemiş olurduk.
