ben çoğunu anlamıyorum. aynı şeye bakıp farklı şeyler anlayabiliyoruz. mesela benim için ''ağaç'' öylesine bir şey değil. çocukken tırmandığım, üstünde hayaller kurduğum, ara ara düşüp kafayı gözü patlattığım bir şahane oyun parkı.
onlara göre ağaç işte.
benim için anne fedakarlık...onlara göre kullandıkları bir varlık.
benim için baba ''gölgesi yeter'' bir varlık. onlar için iphone alacak bir rant kapısı.
benim için misafir nimet, onlar için rahatlarını bozan insanlar topluluğu.
hayatının oyun evrelerinde telefona bakarak bilgisayar karşısında saatlerini harcayarak geçiren bir nesil ile karşı karşıyayız, bizim zamanımızda akşama kadar top oynama vardı, annemiz yemek hazır derken bile -anne 5 dk daha gelicem ya da ben aç değilim derdik açlıktan gebersek bile.
biraz daha kendi döneminin değerleini yaşatamak isteyen insanların doğal karşılanası durumudur. olgunluk farkındalığı diye adlandırabiliriz. yani olgunlaşıp kendi jenarasyonunda kendisine hak verdiği kişinin korunması gereken değerlere bağlı olarak yeni nesile bir şeyler bırakma güdüsü.
teknolojiyle erken tanışmış nesile aşina olamamaktır. gittikçe kendini pazarlamaya dönüşen sosyal medya ortamları, kendilerini kültürlü gösterme çabaları, aşk dahil çoğu duygunun maddiyata dayalı olması ve hiçbir farkındalık olmaması, onlar için bizim sokakta öğrendiklerimizin yerine geçiyor. kitaplardan öğrenilebilecek o kadar çok şey varken sadece popüler olan ve içi boş ne varsa okuyarak dolduruyorlar kendilerini. ahmet batman, pucca vs. şiir okuduklarını ve anladıklarını sanıyorlar mesela, cemal süreya, turgut uyar bu nesilde değersizleşti aslında. veya müzik konusu, yüzyüzeyken konuşuruz konusuna takılıyorum en çok. şu an bütün çevremde ergen grubu olarak biliniyor, sebebi de yeni nesil. ellerine geçen ne varsa tüketiyorlar, kültür dahil.
